Regeling monitoring handel in emissierechten

De Staatssecretaris van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer,

Gelet op Richtlijn nr. 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 13 oktober 2003 tot vaststelling van een regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Gemeenschap en tot wijziging van Richtlijn 96/61/EG van de Raad (PbEU L 275) en artikel 16.6, derde lid, van de Wet milieubeheer en de artikelen 5, eerste, tweede, derde en vijfde lid, 7, 8, 9, eerste en tweede, 11, tweede lid, en 12, vierde lid, van het Besluit handel in emissierechten;

Besluit:

Hoofdstuk

1 Algemeen

Artikel

1 Begripsbepalingen

In deze regeling wordt verstaan onder besluit: Besluit handel in emissierechten.

Hoofdstuk

2 Broeikasgasemissies

§

2.1 Begripsbepalingen

Artikel

2 Begripsbepalingen

1

In deze regeling wordt verstaan onder:

a.
verbrandingsemissie: emissie van CO₂ die plaatsvindt bij de exotherme reactie van een brandstof met zuurstof;
b.
procesemissie: emissie van CO₂, niet zijnde een verbrandingsemissie, die optreedt ten gevolge van bedoelde of onbedoelde reacties tussen stoffen, of de transformatie daarvan, waaronder de chemische of elektrolytische reductie van metaalertsen, de thermische ontbinding van stoffen en de vorming van stoffen bedoeld om te worden gebruikt als product of als grondstof;
c.
activiteitsgegevens: gegevens over het gebruik en verbruik van de materialen en brandstoffen waarbij in geval van brandstoffen het verbruik wordt uitgedrukt in energie-inhoud (TJ) die is bepaald als calorische onderwaarde voor brandstoffen, en waarbij de overige materialen worden uitgedrukt in ton (t) of m³;
d.
emissiefactor: factor die is gebaseerd op het koolstofgehalte, uitgedrukt als t CO₂/TJ voor verbrandingsemissies, of als t CO₂/t of t CO₂/m³ voor procesemissies;
e.
oxidatie- of conversiefactor: fractie van de theoretische CO₂ die daadwerkelijk wordt geëmitteerd;
f.
biomassa:
- 1°.
  niet-gefossiliseerd en biologisch afbreekbaar organisch materiaal dat afkomstig is van planten, dieren en micro-organismen;
- 2°.
  niet-gefossiliseerd en biologisch afbreekbaar organisch materiaal van producten, bijproducten, reststoffen en afvalstoffen afkomstig van landbouw, bosbouw en verwante bedrijfstakken;
- 3°.
  niet-gefossiliseerde en biologisch afbreekbare organische fracties van industriële en huishoudelijke afvalstoffen, of gassen en vloeistoffen die zijn gewonnen bij de ontbinding van niet-gefossiliseerd en biologisch afbreekbaar organisch materiaal,
waarbij onder biomassa in ieder geval de materialen in de bij deze regeling behorende bijlage VII worden verstaan, met uitzondering van turf en fossiele fracties;
g.
monitoringsmethodiek: het geheel van de methoden dat door degene die een inrichting drijft, wordt gebruikt om de jaarvracht van de CO₂ van een CO₂-installatie te bepalen;
h.
bron: afzonderlijk aanwijsbaar emissiepunt, meetpunt of proces in de CO₂-installatie van waaruit CO₂ vrijkomt, dan wel CO₂-emissies worden bepaald;
i.
niveau: indeling van een specifieke methodiek in een hiërarchisch opgezette reeks van nauwkeurigheid waarmee activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren worden vastgesteld;
j.
uitgangsmaterialen: stoffen die in een CO₂-installatie worden gebruikt en waarvan bij de verwerking daarvan CO₂ vrijkomt;
k.
eindmaterialen: producten en bijproducten van een CO₂-installatie waarbij in die producten en bijproducten CO₂ wordt gebonden;
l.
biobrandstof: biomassa bij de verbranding ten behoeve van energieopwekking;
m.
biomassafractie: percentage brandbaar biomassakoolstof, in de totale massa koolstof in een brandstofmengsel;
n.
materialiteit: mate waarin volgens de verificateur omissies, onjuiste voorstellingen van zaken of fouten in de informatie die over een CO₂-installatie is verstrekt, van invloed zijn op de beslissingen van toekomstige gebruikers van deze informatie;
o.
partij: hoeveelheid brandstof of materiaal die hetzij in één keer, hetzij continu gedurende een bepaald tijdsverloop wordt verbruikt en gebruikt.

2

Voorzover dat niet reeds in het eerste lid is aangegeven, hebben de in het eerste lid gehanteerde begrippen betrekking op CO₂ en de emissies van CO₂.

§

2.2 Monitoringsprotocol

Artikel

3 Inhoud monitoringsprotocol algemeen

1

Het monitoringsprotocol bestaat ten minste uit een beschrijving van:

a.
de in artikel 4 van het besluit bedoelde gegevens;
b.
de te hanteren monitoringsmethodiek, bedoeld in paragraaf 2.3, voor elke CO₂-installatie;
c.
de invoergegevens die voor de berekeningsformules of de correlatiemodellen ter bepaling van de jaarvracht van CO₂ worden gebruikt;
d.
de operationele procedures binnen de inrichting, die betrekking hebben op:
- 1°.
  de wijze waarop bedrijfsinterne validatie van de meetinstrumenten plaatsvindt, overeenkomstig paragraaf 2.5;
- 2°.
  de wijze waarop wordt gewaarborgd dat de uitvoering van het monitoringsprotocol op een zorgvuldige wijze plaatsvindt, overeenkomstig paragraaf 2.6;
e.
de procedure waarin aan de hand van een schematische weergave alle operationele activiteiten zijn opgenomen waaronder het meten, bewerken en opslaan van gegevens, het opstellen van het emissieverslag, de verificatie daarvan en het verzenden van het emissieverslag aan het bestuur van de emissieautoriteit;
f.
de werkomschrijvingen van de activiteiten, bedoeld onder e, die in het kader van de uitvoering van het monitoringsprotocol plaatsvinden;
g.
de datum waarop het monitoringsprotocol is opgesteld en het versienummer daarvan.

2

Indien degene die een inrichting drijft, op het moment van indiening van het monitoringsprotocol niet volledig aan de meetvoorschriften, bedoeld in paragraaf 2.3, of de voorschriften inzake de kwaliteitsborging van de metingen, bedoeld in artikel 18, voldoet omdat het technisch niet haalbaar is of tot buitensporig hoge kosten leidt, wordt de technische niet-haalbaarheid van bedoelde voorschriften of de buitensporig hoge kosten ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit aangetoond. Hiertoe wordt in het monitoringsprotocol aangegeven:

a.
de reden waarom degene die een inrichting drijft, niet volledig aan bedoelde meetvoorschriften onderscheidenlijk de voorschriften inzake de kwaliteitsborging van de metingen kan voldoen, alsmede de onderbouwing daarvan;
b.
het tijdstip en de wijze waarop degene die een inrichting drijft, wel volledig aan bedoelde meetvoorschriften onderscheidenlijk de voorschriften inzake de kwaliteitsborging van de metingen, zal voldoen;
c.
de wijze waarop de jaarvracht van CO₂ wordt bepaald in de periode waarin nog niet volledig aan bedoelde meetvoorschriften onderscheidenlijk de voorschriften inzake de kwaliteitsborging van de metingen wordt voldaan.

Artikel

4 Invulling monitoringsprotocol inrichting

Onverminderd artikel 3 wordt in het monitoringsprotocol van elke CO₂-installatie de te hanteren monitoringsmethodiek aangegeven, ten minste bestaande uit een beschrijving van:

a.
de identificatie, het identificatienummer, de naam, de bron waaruit CO₂ afkomstig is, en de geschatte omvang van CO₂-emissies, alsmede de klassebepaling van de inrichting, bedoeld in bij deze regeling behorende bijlage IV;
b.
de te monitoren brandstofstromen en materiaalstromen, alsmede de exacte locatie van de meetvoorzieningen;
c.
de methode waarmee per bron de CO₂-emissie, het brandstofverbruik, het grondstofgebruik of de productie wordt bepaald;
d.
de methode van berekening of de methode van meting waarmee de CO₂-emissie wordt bepaald, alsmede een onderbouwing van de te hanteren methode;
e.
het toegepaste niveau, alsmede de onderbouwing van het toegepaste niveau;
f.
het type, de technische eigenschappen en de exacte locatie van de gebruikte meetvoorzieningen;
g.
de methode voor de bemonstering van brandstoffen en materialen om voor elke bron de calorische onderwaarde, het koolstofgehalte, de emissiefactoren en het biomassagehalte te bepalen;
h.
de analysemethoden of informatiebronnen om voor elke brandstof en elk materiaal de calorische onderwaarde, het koolstofgehalte, de emissiefactoren of de biomassa te bepalen;
i.
de systemen en elementen voor de continue metingen bestaande uit de meetpunten, de meetfrequentie, de gebruikte apparatuur, de kalibratieprocedures alsmede de procedures voor gegevensverzameling en opslag van deze gegevens;
j.
de onzekerheid in de bepaling van de CO₂-emissies, uitgedrukt als 95% betrouwbaarheidsinterval rondom de gemeten waarde;
k.
indien van toepassing: koppelingen met activiteiten die plaatsvinden in het kader van het communautair milieubeheer- en milieuauditsysteem (EMAS), dan wel een ander intern milieuzorgsysteem.

Artikel

5 Model monitoringsprotocol

Als model voor het opstellen van het monitoringsprotocol geldt het model, opgenomen in de bij deze regeling behorende bijlage I.

§

2.3 Monitoringsmethodiek CO₂

Artikel

6 Bepalen van de CO₂-emissies

1

Degene die een inrichting drijft, maakt voor het bepalen van de jaarvracht van CO₂ van een CO₂-installatie gebruik van de rekenmethode die voor deze CO₂-installatie ingevolge de bij deze regeling behorende bijlage II van toepassing is.

2

In afwijking van het eerste lid mag de jaarvracht van CO₂ van een CO₂-installatie worden bepaald door een in het monitoringsprotocol opgenomen continue meetmethode indien ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol is aangetoond dat:

a.
met deze methode een grotere nauwkeurigheid wordt verkregen dan met de rekenmethode die is voorgeschreven op grond van het eerste lid; en
b.
de vergelijking tussen deze methode en de rekenmethode die is voorgeschreven op grond van het eerste lid, is gebaseerd op een identieke lijst van bronnen van CO₂ en CO₂-emissies.

Artikel

7 Bepaling activiteitgegevens

1

De activiteitsgegevens worden op jaarbasis verstrekt.

2

Indien activiteitgegevens voor de berekening van de procesemissies niet voor het begin van het proces kunnen worden bepaald door middel van een rekenmethode als bedoeld in artikel 6, eerste lid, bepaalt degene die een inrichting drijft, de activiteitgegevens aan de hand van de voorraadwijzigingen overeenkomstig de bij deze regeling behorende bijlage III, hoofdstuk III.1.

Artikel

8 Bepaling emissiefactoren

1

Degene die een inrichting drijft, bepaalt de emissiefactor door middel van een rekenmethode die op grond van artikel 6, eerste lid, van toepassing is op die CO₂-installatie overeenkomstig de bij deze regeling behorende bijlagen III, hoofdstuk III.2, V, hoofdstuk V.1 en V.3, en VI.

2

In afwijking van het eerste lid, houdt degene die een inrichting drijft, in het geval van de verbranding van aardgas in de inrichting, voor de bepaling van de calorische onderwaarde en de CO₂-emissiefactor, voor de planperiode welke loopt van 1 januari 2005 tot en met 31 december 2007, de waarde aan die vermeld is in de bij deze regeling behorende bijlage VI.

3

Degene die een inrichting drijft, registreert alle informatie betreffende de toegepaste emissiefactoren, met inbegrip van de informatiebronnen over en de analyseresultaten van brandstoffen, uitgangsmaterialen en eindmaterialen, overeenkomstig de in deze regeling behorende bijlage II.

Artikel

9 Bepaling oxidatie- of conversiefactoren

1

Degene die een inrichting drijft, bepaalt de oxidatiefactor door middel van een rekenmethode, die op grond van artikel 6, eerste lid, van toepassing is op die CO₂-installatie overeenkomstig de bij deze regeling behorende bijlagen III, hoofdstuk III.3 en V, hoofdstuk V.2.

2

Degene die een inrichting drijft, bepaalt de conversiefactor door middel van een rekenmethode die op grond van artikel 6, eerste lid, van toepassing is op die CO₂-installatie als bedoeld in artikel 6, eerste lid overeenkomstig de bij deze regeling behorende bijlage III, hoofdstuk III.3.

3

Degene die een inrichting drijft, registreert alle relevante informatie betreffende de toegepaste oxidatie- of conversiefactoren, met inbegrip van de informatiebronnen over en de analyseresultaten van brandstoffen, uitgangsmaterialen en eindmaterialen, overeenkomstig de bij deze regeling behorende bijlage II.

Artikel

10 Te hanteren niveaus

1

Het hoogste op grond van deze regeling geldende niveau wordt toegepast voor alle activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren die worden gebruikt om per bron binnen een CO₂-installatie de jaarvracht van CO₂-te bepalen, overeenkomstig artikel 6, eerste lid, en daarover te rapporteren.

2

In afwijking van het eerste lid mag voor activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren binnen een monitoringsmethodiek het eerstvolgende lagere niveau worden toegepast indien ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol is aangetoond dat de methode van het hoogste niveau voor de betrokken activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren technisch niet haalbaar is of zou leiden tot buitensporig hoge kosten.

3

Onverminderd het eerste en tweede lid houdt degene die een inrichting drijft, voor de eerste planperiode welke loopt van 1 januari 2005 tot en met 31 december 2007, ten minste de in de bij deze regeling behorende bijlage IV opgenomen niveaus aan, om de jaarvracht van CO₂ vast te stellen, tenzij ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol is aangetoond dat dit technisch niet haalbaar is.

4

In afwijking van het eerste lid, mogen voor zuivere biobrandstoffen lagere niveaus worden toegepast, tenzij de berekende CO₂-emissies worden gebruikt voor het in mindering brengen van de CO₂-emissies die door middel van continue meting, als bedoeld in artikel 6, tweede lid, zijn bepaald.

Artikel

11 Lagere niveaus voor kleinere bronnen

1

In afwijking van artikel 10 mogen lagere niveaus worden toegepast voor de activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren, die worden gebruikt om CO₂-emissies uit bronnen te berekenen die per jaar 2,5 kton CO₂ of minder uitstoten dan wel 5% of minder bijdragen aan de jaarvracht van CO₂ van een inrichting indien ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol een beschrijving is opgenomen van de toe te passen lagere niveaus voor de activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren die worden gebruikt.

2

In afwijking van artikel 10 mag degene die een inrichting drijft, voor bronnen die per jaar gezamenlijk 0,5 kton CO₂ of minder uitstoten dan wel minder dan 1% bijdragen aan de jaarvracht van CO₂ van die inrichting voor de monitoring gebruik maken van een eigen, niet onder een niveau vallende ramingmethode indien ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol een beschrijving is opgenomen van deze ramingsmethode.

Artikel

12 Tijdelijke niet haalbaarheid van het niveau

1

Indien een aan de activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren gekoppeld niveau dat in het monitoringsprotocol is vermeld, tijdelijk om technische redenen niet haalbaar is, mag degene die een inrichting drijft, het hoogst haalbare lagere niveau toepassen totdat de omstandigheden voor de toepassing van het oorspronkelijke niveau zijn hersteld.

2

Degene die een inrichting drijft, neemt alle noodzakelijke maatregelen teneinde te verzekeren dat de afwijking zo spoedig mogelijk wordt beëindigd.

Artikel

13 Aan andere inrichtingen overgedragen, opgevangen of opgeslagen CO₂

1

De CO₂ die niet uit een inrichting wordt uitgestoten maar uit de inrichting vrijkomt als zuivere stof, als bestanddeel van één of meer brandstoffen, of rechtstreeks wordt gebruikt als grondstof in de chemische industrie of voor de papierfabricage, wordt in mindering gebracht op de berekende of gemeten jaarvracht van CO₂ van die inrichting.

2

De CO₂ die wordt overgebracht van een inrichting naar een andere inrichting als bestanddeel van een gemengde brandstof, wordt in die andere inrichting meegeteld in de emissiefactor voor die brandstof.

3

De monitoringsmethodiek die wordt gehanteerd bij de in de ondergrond opgeslagen, opgevangen of aan andere inrichtingen overgedragen CO₂ wordt volledig onderbouwd en in het monitoringsprotocol opgenomen.

Artikel

14 Biomassa

Het deel van de berekende of gemeten CO₂-emissies, afkomstig van biomassa, wordt in mindering gebracht op de totale CO₂-emissies van de inrichting door middel van de ingevolge artikel 6, eerste lid, toegepaste rekenmethode.

Artikel

15 Normen voor de meting van CO₂-emissies

1

Meetprocedures voor concentraties van CO₂ alsmede voor de massa- of volumestroom van rookgassen worden uitgevoerd volgens CEN-normen voor de meting van CO₂-emissies.

2

Indien geen CEN-normen als bedoeld in het eerste lid bestaan, worden ISO-normen gebruikt dan wel andere nationale of internationale normen indien ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol is aangetoond dat deze normen waarborgen dat gegevens van een gelijkwaardige kwaliteit worden verstrekt.

3

Een in het eerste lid bedoelde CEN-norm heeft betrekking op de laatst uitgegeven norm met de daarop uitgegeven aanvullingen en correctiebladen. Een uitgegeven norm, aanvulling, onderscheidenlijk correctieblad, wordt eerst van toepassing één jaar na de datum van de uitgifte.

4

Onze Minister doet van de uitgifte van CEN-normen als bedoeld in het derde lid alsmede van de uitgifte van aanvullingen en correctiebladen voor deze normen zo spoedig mogelijk na uitgifte mededeling door kennisgeving in de Staatscourant.

Artikel

16 Combinatie rekenmethode en meetmethode

1

Degene die een inrichting drijft, mag de meting en de berekening voor verschillende bronnen die tot één CO₂-installatie behoren, combineren.

2

Indien zich binnen de inrichting meerdere CO₂-installaties bevinden en die CO₂-installaties op een gezamenlijke bron zijn aangesloten, bepaalt degene die een inrichting drijft, de CO₂-emissies voor die groep CO₂-installaties bij de gemeenschappelijke bron mits hij ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit aantoont dat dit tot een nauwkeuriger eindresultaat leidt dan indien de CO₂-emissies per CO₂-installatie worden bepaald.

3

Indien degene die een inrichting drijft, de meting en berekening combineert overeenkomstig het eerste lid, toont hij ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit in het monitoringsprotocol aan dat er geen hiaten en dubbeltellingen ten aanzien van de CO₂-emissies optreden.

§

2.4 Meetinstanties

Artikel

17 Uitvoering van werkzaamheden door een meetinstantie

De door een meetinstantie uit te voeren werkzaamheden omvatten in elk geval:

a.
de bepaling van de emissiefactor, het koolstofgehalte en de calorische onderwaarde van de brandstof, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage V, hoofdstuk V.1;
b.
de bepaling van emissiefactoren van de procesemissies en gegevens over de samenstelling van uitgangsmaterialen en eindmaterialen, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage V, hoofdstuk V.3;
c.
de bepaling van specifieke oxidatiefactoren en onderliggende gegevens, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage V, hoofdstuk V.2;
d.
de bepaling van de biomassafractie, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage V, hoofdstuk V.4;
e.
de uitvoering van periodieke en parallelle metingen die plaatsvinden in het kader van de kwaliteitsborging van continue metingen, bedoeld in artikel 6, tweede lid.

§

2.5 Kwaliteitsborging meetvoorzieningen

Artikel

18 Kwaliteitsborging CO₂-metingen

1

Kwaliteitsborging van de continue metingen, bedoeld in artikel 6, tweede lid, geschiedt conform de norm NEN-EN 14181.

2

Degene die een inrichting drijft, registreert de resultaten van de kwaliteitsborging, bedoeld in het eerste lid, in het register operationele registraties, bedoeld in artikel 27, eerste lid.

3

Op grond van de resultaten, bedoeld in het tweede lid, beoordeelt degene die een inrichting drijft, de geldigheid van de resultaten van eerder uitgevoerde metingen en registreert hij de uitkomst van de beoordeling in het register operationele registraties, bedoeld in artikel 27, eerste lid.

4

Ingeval uit de kalibratie en controles blijkt dat de ter bepaling van de jaarvracht geïnstalleerde meet-, monstername- en analyseapparatuur of de apparatuur voor de automatische verwerking van meetresultaten niet naar behoren functioneert, neemt degene die een inrichting drijft, onmiddellijk maatregelen teneinde te verzekeren dat deze situatie zo spoedig mogelijk wordt beëindigd.

Artikel

19 Metingen m.b.v. apparatuur

1

In de gevallen waarin geen continue meting, bedoeld in artikel 6, tweede lid, plaatsvindt, draagt degene die een inrichting drijft, er zorg voor dat de ter bepaling van de jaarvracht geïnstalleerde meet-, monstername- of analyseapparatuur en de apparatuur voor de automatische verwerking van meetresultaten, regelmatig en voorafgaand aan het gebruik wordt gekalibreerd, bijgesteld en gecontroleerd.

2

Degene die een inrichting drijft, registreert de resultaten van voor de kwaliteitsborging benodigde werkzaamheden in het register operationele registraties, bedoeld in artikel 27, eerste lid.

3

4

Ingeval uit de kalibratie en controles blijkt dat de apparatuur, bedoeld in het eerste lid, niet naar behoren functioneert, neemt degene die een inrichting drijft, onmiddellijk maatregelen teneinde te verzekeren dat deze situatie zo spoedig mogelijk wordt beëindigd.

Artikel

20 Meetvoorzieningen

Bij een CO₂-installatie worden de voorzieningen aangebracht die noodzakelijk zijn voor het uitvoeren van de voorgeschreven metingen.

Artikel

21 Melding periodieke of parallelmeting

1

Degene die een inrichting drijft, meldt het bestuur van de emissieautoriteit ten minste twee weken van tevoren de datum en het tijdstip waarop een periodieke meting of een parallelle meting zal worden uitgevoerd.

2

Indien een periodieke meting of parallelle meting geen doorgang vindt, wordt dit aan het bestuur van de emissieautoriteit uiterlijk op de datum waarop een periodieke meting of een parallelmeting zou worden uitgevoerd, gemeld.

Artikel

22 Melding indien geen gebruik van de meetresultaten

Indien geen gebruik wordt gemaakt van de resultaten van een periodieke of parallelle meting, wordt dit met opgave van redenen gemeld aan het bestuur van de emissieautoriteit. Bij deze melding worden de bedoelde meetresultaten bijgevoegd.

Artikel

23 Bedrijfsinterne validatieprocedure

1

De in het monitoringsprotocol beschreven bedrijfsinterne validatieprocedure bestaat uit de volgende activiteiten:

a.
het opstellen en beheer van een jaarplan van bedrijfsinterne validatie;
b.
het opstellen van de bedrijfsinterne validatiewerkzaamheden;
c.
de registratie van resultaten van de bedrijfsinterne validatiewerkzaamheden;
d.
de controle op de wijze waarop bedrijfsinterne validatiewerkzaamheden hebben plaatsgevonden en de correctieve acties die naar aanleiding daarvan zullen worden genomen.

2

Voor elk van de activiteiten in de bedrijfsinterne validatieprocedure wordt een werkomschrijving opgesteld, bestaande uit een beschrijving van:

a.
de te valideren meetapparatuur, de berekeningsmethodieken, de uitvoering van vergelijkende metingen en de frequentie daarvan;
b.
de wijze waarop in detail en stapsgewijs bedrijfsinterne validatie plaatsvindt;
c.
de wijze waarop, de personen door wie en de plaats waar de resultaten van de bedrijfsinterne validatie worden geregistreerd.

3

Indien uit de bedrijfsinterne validatie blijkt dat de gemeten waarde niet valt binnen de toegestane nauwkeurigheidseisen en de voor de bedrijfsinterne validatie geldende streefwaarden volgens de specifieke rekenmethoden, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage II, wordt dit aan het bestuur van de emissieautoriteit gemeld.

§

2.6 Kwaliteitsborging interne bedrijfsprocedures en organisaties

Artikel

24 Kwaliteitsborging

1

Degene die een inrichting drijft, stelt de procedures vast, zoals die overeenkomstig artikel 3, onder d, onder 2°, in het monitoringsprotocol worden beschreven.

2

De in het eerste lid bedoelde procedures hebben in ieder geval betrekking op de interne audit, het documentenbeheer en de registers operationele registraties en kwaliteitsregistraties, bedoeld in artikel 27, eerste lid.

Artikel

25 Interne audit

1

Degene die een inrichting drijft, stelt voor de uitvoering van de interne audit een procedure vast die voldoet aan de vereisten genoemd in het communautair milieubeheer- en milieuauditsysteem (EMAS), de norm ISO 9001-2000, de norm ISO 14001-1996 of een gelijkwaardig systeem.

2

Per kalenderjaar wordt een auditplan opgesteld waarin de interne audits voor dat kalenderjaar zijn gepland.

3

In het eerste jaar nadat een vergunning als bedoeld in artikel 16.5, eerste lid van de wet is verleend wordt een specifieke audit uitgevoerd over de wijze waarop het monitoringsprotocol in de interne bedrijfsvoering is geïmplementeerd. Van de resultaten van deze audit wordt een auditrapport opgesteld, waarin conclusies en uit te voeren acties worden vermeld.

4

Met ingang van het tweede jaar nadat een vergunning als bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, van de wet is verleend wordt over elk onderdeel uit het monitoringsprotocol om de drie jaar een audit uitgevoerd. Indien wordt aangesloten bij een al bestaand en goed functionerend audit systeem binnen de inrichting, gelden de termijnen waarbinnen in dat systeem een audit wordt uitgevoerd. Van de resultaten van deze audit wordt een auditrapport opgesteld, waarin conclusies en uit te voeren acties worden vermeld.

5

Van het auditplan alsmede de auditrapporten wordt melding gemaakt in het register kwaliteitsregistraties, bedoeld in artikel 27, eerste lid.

Artikel

26 Documentenbeheer

1

Degene die een inrichting drijft, stelt voor het beheer van documenten een procedure vast waarvoor gebruik wordt gemaakt van het communautair milieubeheer- en milieuauditsysteem (EMAS), de norm ISO 9001-2000, de norm ISO 14001-1996 of een gelijkwaardig systeem.

2

Degene die een inrichting drijft, onderhoudt het beheer van alle documenten die zijn vereist in het kader van de handel in broeikasgasemissierechten en voert het beheer van deze documenten overeenkomstig de procedure, bedoeld in het eerste lid, uit.

Artikel

27 Bedrijfsinterne registraties

1

Degene die een inrichting drijft, onderhoudt een register operationele registraties en een register kwaliteitsregistraties.

2

De bewaartermijn van de registraties, bedoeld in het eerste lid, ten aanzien van een kalenderjaar bedraagt tien jaren nadat het emissieverslag over dat kalenderjaar aan het bestuur van de emissieautoriteit is overgelegd.

Artikel

28 Opslag van informatie

1

Degene die een inrichting drijft, documenteert en bewaart de gegevens inzake de monitoring van CO₂-emissies uit de inrichting ten aanzien van een kalenderjaar tot ten minste tien jaren nadat het emissieverslag over dat kalenderjaar aan het bestuur van de emissieautoriteit is overgelegd.

2

De monitoringsgegevens worden op een zodanige wijze gedocumenteerd en bewaard dat het emissieverslag kan worden geverifieerd overeenkomstig artikel 37, 38 en 39.

3

Degene die een inrichting drijft, bewaart de onderstaande gegevens ten aanzien van een kalenderjaar tot ten minste tien jaren nadat het emissieverslag over dat kalenderjaar aan het bestuur van de emissieautoriteit is overgelegd:

a.
alle gegevens en bescheiden die bij de aanvraag om een vergunning, bedoeld in artikel 16.6, eerste lid, van de wet, aan het bestuur van de emissieautoriteit worden verstrekt, waaronder het monitoringsprotocol;
b.
alle gegevens die de juistheid aantonen van de te hanteren monitoringsmethodiek;
c.
de bescheiden waarin de redenen van alle veranderingen en tijdelijke afwijkingen van het monitoringsprotocol worden gegeven;
d.
alle gegevens inzake de veranderingen en de tijdelijke afwijkingen van het monitoringsprotocol;
e.
de activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren die zijn overgelegd in het kader van het nationale toewijzingsbesluit, bedoeld in artikel 16.29 van de wet, ten behoeve van de planperiode waarvan het betreffende kalenderjaar deel uitmaakt;
f.
het emissieverslag;
g.
gegevens die zijn gebruikt voor het bepalen van de niveaus en de analyse van de onzekerheid van de CO₂-emissies uit elke bron, ingedeeld naar procestype en brandstofsoort;
h.
alle overige informatie waarvan in het monitoringsprotocol wordt aangegeven dat deze noodzakelijk is om het emissieverslag te verifiëren.

Artikel

29 Uitbesteding

1

Indien degene die een inrichting drijft, werkzaamheden wil uitbesteden en deze uitbesteding effect heeft op de procedures voor kwaliteitsborging, zorgt hij voor een transparant beheer van de werkzaamheden.

2

De maatregelen voor een transparant beheer van de uitbestede werkzaamheden worden in de procedure voor kwaliteitsborging, bedoeld in artikel 24, eerste lid, aangegeven.

§

2.7 Interne bedrijfsorganisatie

Artikel

30 Verdeling taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden

1

Bij de verdeling van taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden tussen de personen die met de uitvoering van het monitoringsprotocol en de controle op de naleving daarvan zijn belast, bestaat een personele scheiding tussen functies die de uitvoering, onderscheidenlijk de controle op de naleving betreffen.

2

Het eerste lid is niet van toepassing indien de in dat lid bedoelde functionele scheiding, gezien de grootte van de inrichting in redelijkheid niet kan worden geëist. In dat geval wordt ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit aangetoond dat de wijze waarop de taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden zijn georganiseerd, een deugdelijke uitvoering van het monitoringsprotocol en een deugdelijke controle op de naleving daarvan, voldoende waarborgt.

§

2.8 Registratie veranderingen in en tijdelijke afwijkingen van het monitoringsprotocol

Artikel

31 Registratie veranderingen en tijdelijke afwijkingen van het monitoringsprotocol

Alle veranderingen en tijdelijke afwijkingen van het monitoringsprotocol als bedoeld in artikel 16.12, eerste lid, onder e en f, van de wet worden opgenomen in het register operationele registraties of het register kwaliteitsregistraties als bedoeld in artikel 27, eerste lid.

Artikel

32 Veranderingen in het monitoringsprotocol

1

Veranderingen van het monitoringsprotocol als bedoeld in artikel 16.12, eerste lid, onder e, onder 2e, van de wet worden in een afzonderlijke paragraaf van dat monitoringsprotocol vermeld.

2

De vermelding, bedoeld in het eerste lid, geschiedt onder verwijzing naar de betreffende paragraaf of paragrafen van het monitoringsprotocol en naar de consequenties van die veranderingen voor de monitoringsmethodiek.

3

Het monitoringsprotocol wordt bij wijzigingen voorzien van de datum van de wijziging en een nieuw versienummer.

§

2.9 Voorschriften aan de vergunning

Artikel

33 Vergunningsvoorschrifen

Het bestuur van de emissieautoriteit verbindt aan de vergunning, bedoeld in artikel 16.5, eerste lid van de wet, in elk geval de volgende voorschriften:

a.
het emissieverslag bevat de gegevens ter identificatie van de inrichting;
b.
het emissieverslag vermeldt de codes van de rapportagesystemen, bedoeld in de bij deze regeling behorende bijlage IX, waarmee elke activiteit die in de inrichting plaatsvindt wordt aangeduid;
c.
het emissieverslag wordt in tweevoud ingediend;
d.
indien de verificateur in de systeemverificatie omissies, onjuiste voorstellingen van zaken of fouten in de over de CO₂-installatie verstrekte informatie ontdekt, en dit aanleiding is het monitoringsprotocol te veranderen, wordt het voornemen voor deze verandering door degene die de inrichting drijft, voorgelegd aan het bestuur van de emissieautoriteit overeenkomstig het voorschrift, bedoeld onder i of j, waarbij onder systeemverificatie wordt verstaan de verificatie van de aanwezigheid, het in bedrijf hebben en de juiste werking van de meetvoorzieningen en meetprocedures in relatie tot de monitoringsgegevens, de bewerking, het beheer, de interne kwaliteitsborging en de rapportage ten behoeve van een kalenderjaar;
e.
de veranderingen van de inrichting of van de werking daarvan, die gevolgen hebben voor de CO₂-emissies of voor het monitoringsprotocol en die niet significant van aard zijn, worden uiterlijk vijf werkdagen voordat zij ten uitvoer worden gebracht, gemeld aan het bestuur van de emissieautoriteit;
f.
iedere tijdelijke afwijking van het monitoringsprotocol wordt binnen vijf werkdagen nadat de degene die de inrichting drijft, hiervan kennis heeft genomen of in redelijkheid kennis heeft kunnen nemen, aan het bestuur van de emissieautoriteit gemeld;
g.
in geval van een tijdelijke afwijking van het monitoringsprotocol wordt bij de melding, bedoeld onder f, ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit gemotiveerd waarom een afwijking van het monitoringsprotocol noodzakelijk is;
h.
in geval van een tijdelijke afwijking van het aan de activiteitsgegevens, de emissiefactoren, en de oxidatie- of conversiefactoren gekoppelde niveau dat in het monitoringsprotocol is vastgelegd en dat vanwege technische redenen niet haalbaar is, wordt bij de melding, bedoeld onder f, aan het bestuur van de emissieautoriteit gedetailleerde informatie over de voorlopige monitoringsmethodiek verstrekt;
i.
een verandering van het monitoringsprotocol voor zover het geen ingrijpende verandering als bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, onder d, van de wet betreft, en die betrekking heeft op een wijziging van de monitoringsmethodiek, wordt vooraf door het bestuur van de emissieautoriteit goedgekeurd indien niet ten minste dezelfde nauwkeurigheid met de nieuwe monitoringsmethodiek wordt verkregen, waarbij onder wijziging van de monitoringsmethodiek wordt verstaan:
- 1°.
  een verandering van de klassebepaling van een inrichting,
- 2°.
  een verandering van de gebruikte methode om de jaarvracht van CO₂ te bepalen,
- 3°.
  een verandering inzake de berekening van CO₂-emissies,
- 4°.
  een verandering in de meting van CO₂-emissies,
- 5°.
  een verandering in de onzekerheidsbepaling, of
- 6°.
  een verandering in de onderbouwing of beschrijving van de monitoringsmethodiek;
j.
een verandering van het monitoringsprotocol, voor zover het geen ingrijpende verandering als bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, onder d, van de wet betreft, en die geen betrekking heeft op een wijziging van de monitoringsmethodiek, als bedoeld onder i, wordt binnen vijf werkdagen voorafgaand aan de verandering gemeld bij het bestuur van de emissieautoriteit.

§

2.10 Emissieverslag

Artikel

34 Emissieverslag CO₂

Als model voor het opstellen van het emissieverslag geldt het model, opgenomen in de bij deze regeling behorende bijlage VIII.

§

2.11 Verificatie

Artikel

35 Onafhankelijkheid verificateur

De verificateur verricht naast de verificatie geen andere werkzaamheden waardoor hij niet meer in staat zou zijn een onafhankelijk oordeel te vormen over de juistheid van het emissieverslag.

Artikel

36 Competenties verificateur

1

De verificateur beschikt over de vereiste expertise voor de uitvoering van de voor de verificatie benodigde werkzaamheden.

2

De verificateur zorgt voor de opleiding en selectie van personen die door hem worden ingezet voor de uitvoering van de in artikel 38 beschreven werkzaamheden.

3

De verificateur beschikt voor de uitvoering van de verificatie over kennis en begrip van:

a.
het proces van verificatie, bedoeld in artikel 38;
b.
het monitoringsprotocol van de betrokken inrichting;
c.
het gegevensbeheersysteem van degene die een inrichting drijft, ten aanzien van de bepaling van de jaarvracht van CO₂;
d.
de bepalingen in de regelgeving die betrekking hebben op de handel in broeikasgasemissierechten;
e.
alle technische aspecten die relevant zijn voor het bepalen van CO₂-emissies;
f.
audit- en accountancytechnieken en methodologieën die nodig zijn voor de uitvoering van de verificatie van het emissieverslag.

4

De verificateur beschikt over een interne bedrijfsorganisatie waarin de verantwoordelijkheden en bevoegdheden van personen zijn aangegeven teneinde de kwaliteit en een goede implementatie van de uit te voeren werkzaamheden en de onafhankelijke besluitvorming ten aanzien van de af te geven verklaring, bedoeld in artikel 16.12, eerste lid, onder c, van de wet te waarborgen.

5

Onderdeel van de interne bedrijfsorganisatie, bedoeld in het vierde lid, betreft ten minste een beschrijving van:

a.
de namen, kwalificaties en ervaring van personen die betrokken zijn bij de uitvoering van de werkzaamheden, de beslissing over het emissieverslag en het toezicht op de werkzaamheden;
b.
een organisatieschema waarin de verantwoordelijkheden en de functie in de organisatie en de bevoegdheden van de personen in de organisatie is weergegeven;
c.
het kwaliteitsbeleid en de bijbehorende procedures, met inbegrip van de interne audits;
d.
de administratieve procedures en het documentenbeheer;
e.
de procedures voor het aannemen en opleiden van het personeel;
f.
de procedures voor het waarborgen van de vertrouwelijkheid van de verkregen informatie.

Artikel

37 Eisen verificatie

1

De verificateur controleert of het monitoringsprotocol, dat deel uitmaakt van de vergunning, bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, van de wet juist is toegepast en beoordeelt of de onzekerheden die samenhangen met de in dat monitoringsprotocol beschreven monitoringsmethodiek zijn beheerst en verminderd met behulp van de procedures voor kwaliteitsborging en kwaliteitsbeheersing van degene die de inrichting drijft.

2

De verificateur beoordeelt de materialiteit van elke onjuiste opgave afzonderlijk en van de combinatie van onjuiste opgaven waarbij rekening is gehouden met elke omissie, onjuiste voorstelling van zaken of een fout die heeft kunnen leiden tot een onjuiste opgave.

3

Een fout is materieel indien de omissies, onjuiste voorstellingen of fouten afzonderlijk of het totaal daarvan ten opzichte van de vergunning waarin de monitoringsmethodiek is opgenomen, bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, van de wet groter is dan 5% van de totaal gerapporteerde emissies.

Artikel

38 Het proces van verificatie

1

Het proces van verificatie bestaat uit de volgende hoofdstappen:

a.
de voorbereiding van de verificatie waarin aan de hand van inventarisaties een risicoanalyse plaatsvindt, resulterend in een controleplan inhoudende de werkzaamheden ten behoeve van het uitvoeren van de verificatie en een werkprogramma dat de aard, het tijdstip en de omvang van de werkzaamheden die uitvoering geven aan het controleplan, bevat;
b.
de uitvoering van de verificatie die leidt tot het verzamelen en documenteren van controle-informatie die de verificateur in staat stelt om te controleren of het emissieverslag volgens de vergunning, bedoeld in artikel 16.5, eerste lid, van de wet tot stand is gekomen;
c.
de conclusies van de verificatie resulterende in een verklaring van de verificateur als bedoeld in artikel 16.12, eerste lid, onder c, van de wet.

2

Ter onderbouwing van de verklaring van de verificateur waarin de resultaten worden weergegeven van een door hem uitgevoerde beoordeling van het emissieverslag overeenkomstig artikel 16.14, eerste lid, van de wet stelt de verificateur een interne rapportage waarin de wijze waarop de conclusies van de verificatie zijn opgenomen.

Artikel

39 Informatievergaring en beheer ter voorbereiding van verificatie

1

Degene die een inrichting drijft, verstrekt ten minste aan de verificateur het emissieverslag, een kopie van de vergunning en overigens alle verdere informatie die relevant is voor het uitvoeren van de verificatie.

2

De verificateur verzoekt degene die een inrichting drijft, om eventueel ontbrekende gegevens alsnog te verstrekken of ontbrekende delen van het controletraject aan te vullen, afwijkingen in de emissiegegevens te verklaren of berekeningen te herzien alvorens te komen tot een eindconclusie van de verificatie.

Hoofdstuk

3 Slotbepalingen

Artikel

40 Inwerkingtreding

Deze regeling treedt in werking met ingang van 1 januari 2005.

Artikel

41 Titel

Deze regeling wordt aangehaald als: Regeling monitoring handel in emissierechten.

Deze regeling zal met de toelichting in de Staatscourant worden geplaatst.

’s-Gravenhage 14 december 2004

De Staatssecretaris van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer, P.L.B.A. vanGeel

Bijlage

I

Model monitoringsprotocol

Deze bijlage behoort bij artikel 4 van de regeling.

	Inhoudsopgave
	Niet technische samenvatting als bedoeld in artikel 4, tweede lid, onder h, van het besluit
Deel A Systeeminrichting
1	Algemene bedrijfsgegevens
1.1	Algemene gegevens van de inrichting als bedoeld in artikel 4, eerste lid, onder a en b van het besluit
1.2	Hoofdlijnen van de bedrijfsactiviteiten binnen de inrichting als bedoeld in artikel 4, eerste lid, onderdeel d, van het besluit
1.3	Identificatie en afbakening van de CO₂-installaties en bronnen als bedoeld in artikel 4, onder a, van de regeling.
2	Monitoringsmethodiek
2.1	CO₂ monitoringsmethodiek als bedoeld onder paragraaf 2.3 van de regeling Klassebepaling inrichting Gebruikte bepalingsmethode Te hanteren rekenmethode of meetmethode Berekenen CO₂-emissies Meten CO₂-emissies
2.2	Onzekerheidsbepaling Onderbouwingen en beschrijvingen
3	Veranderingen van het monitoringsprotocol
3.1	Veranderingen ten opzichte van het model van het monitoringsprotocol
3.2	Gevallen waarbij ten genoegen van het bestuur van de emissieautoriteit wordt afgeweken van het bepaalde in de regeling als bedoeld in artikel 3, tweede lid, 6, tweede lid, 10 tweede en derde lid, 11, 15 tweede lid, 16, tweede en derde lid, 30, tweede lid en 33 onder g, van de regeling en bijlage II, hoofdstuk II.1 onder paragraaf 2.2.2, eerste alinea onder b en c, bijlage III, hoofdstuk III.1, onder paragraaf 1.2, eerste volzin, bijlage III, hoofdstuk III.2 onder paragraaf 2., onder 1, bijlage V, hoofdstuk V.1, onder paragraaf 1.4, tweede volzin, bijlage V, hoofdstuk V.2, onder paragraaf 2.4, tweede volzin, bijlage V, hoofdstuk V.3 onder paragraaf 3.4, tweede volzin, bijlage V, hoofdstuk V.4, onder paragraaf 4.5, tweede volzin en paragraaf 4.7 bij deze regeling.
3.3	Veranderingen ten opzichte van de vorige versie van het monitoringsprotocol dat deel uitmaakt van de emissievergunning
3.4	De wijze waarop incidenten worden gemeld aan het bestuur van de emissieautoriteit
Deel B Operationele procedures
4	Van meten tot rapporteren
4.1	Procedure van meten tot rapporteren
4.2	Werkomschrijvingen van meten tot rapporteren
4.3	Beschrijving van middelen
5	Bedrijfsinterne validatie als bedoeld in artikel 23 van de regeling
5.1	Procedure bedrijfsinterne validatie
5.2	Werkomschrijving bedrijfsinterne validatie
5.3	Beschrijving middelen
5.4	Inspecties en onderhoud
6	Kwaliteitsborging van bedrijfsinterne organisatie en opslag van informatie als bedoeld in paragraaf 2.6 van de regeling
6.1	Interne audits
6.2	Documentenbeheer
6.3	Register van registraties
6.4	Opslag van informatie
6.5	Uitbesteding
7	Bedrijfsinterne organisatie
8	Lijst met gebruikte afkortingen en definities

Bijlage

II

Specifieke eisen voor de monitoring van CO₂-emissies

Deze bijlage behoort bij de artikelen 6, eerste lid, 8, tweede lid, 9, derde lid, en artikel 23, derde lid van de regeling.

Hoofdstuk

II.1

Eisen voor verbrandingsinstallaties en verbrandingsemissies

Dit hoofdstuk is van toepassing op verbrandingsinstallaties als bedoeld in de bijlage, categorie 1, onder 1.1, bij het besluit en de monitoring van verbrandingsemissies van andere activiteiten, bedoeld in paragraaf 2.2.2.2, 2.2.2.3.1, eerste alinea, derde volzin, paragraaf 3.1, derde alinea, paragraaf 3.2.2.2, paragraaf 4.1, derde alinea, paragraaf 4.2.2.2, paragraaf 5.1, vierde alinea, paragraaf 5.2.2.2, paragraaf 6.1, paragraaf 6.2.2.1 eerste en tweede volzin, paragraaf 7.1, paragraaf 7.2.2.1, eerste en tweede volzin, paragraaf 8.1, paragraaf 8.2.2.1, paragraaf 9.2.2.1, paragraaf 10.1, tweede volzin, paragraaf 10.2.2.1 van deze bijlage.

§

1.1 Toepassing specifieke eisen

1.1.1 Monitoring van CO₂-emissies

De monitoring van CO₂-emissies van een verbrandingsproces omvat de CO₂-emissies vanuit de verbranding van alle brandstoffen in de CO₂-installatie alsmede de CO₂-emissies vanuit gasreinigingsprocessen, zoals voor de verwijdering van zwaveldioxide.

Van de monitoring zijn uitgezonderd de CO₂-emissies uit verbrandingsmotoren voor vervoersdoeleinden.

1.1.2 Toewijzing en overdragen van CO₂-emissies

Alle CO₂-emissies uit de verbranding van brandstoffen in de CO₂-installatie worden toegewezen aan de CO₂-installatie, zonder rekening te houden met de afvoer van warmte of elektriciteit naar andere CO₂-installaties.

CO₂-emissies die samenhangen met de opwekking van warmte of elektriciteit die afkomstig is van andere CO₂-installaties, mogen niet aan de ontvangende CO₂-installatie worden toegewezen.

§

1.2 Bepaling van CO₂-emissies

1.2.1 Co₂-installaties

CO₂-installaties waarbij CO₂-emissies uit vrijkomen als gevolg van verbranding en verbrandingsprocessen zijn in ieder geval:

·
verwarmingsketels;
·
branders;
·
turbines;
·
verwarmingstoestellen;
·
smeltovens;
·
verbrandingsovens;
·
keramiekovens;
·
bakovens;
·
drogers;
·
motoren;
·
fakkels;
·
gasreinigers (procesemissies);
·
alle andere toestellen of machines die brandstof verbruiken.

1.2.2 Verbrandingsemissies

1.2.2.1 Algemene verbrandingsactiviteiten

De CO₂-emissies vanuit verbrandingsprocessen worden berekend door de energie-inhoud van elke gebruikte brandstof te vermenigvuldigen met een emissiefactor en een oxidatiefactor. Voor elke brandstof en voor elke activiteit wordt de volgende berekening uitgevoerd:

CO₂-jaarvracht = activiteitsgegevens × emissiefactor × oxidatiefactor

a) Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevens worden uitgedrukt als de netto-energie-inhoud van de in een kalenderjaar verbruikte brandstof [TJ]. De energie-inhoud van het brandstofverbruik wordt berekend met behulp van de volgende formule:

Energie-inhoud van het brandstofverbruik [TJ] = verbruikte brandstof [t of m³] × calorische onderwaarde van de brandstof [TJ/t of TJ/m³]

a1) Verbruikte brandstof

Niveau 1

Het brandstofverbruik wordt zonder tussenopslag voor de verbranding in de CO₂-installatie gemeten, wat een maximale toelaatbare meetonzekerheid oplevert van minder dan 7,5%.

Niveau 2a

Het brandstofverbruik wordt zonder tussenopslag voor de verbranding in de CO₂-installatie gemeten waarbij meetvoorzieningen worden toegepast met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%.

Niveau 2b

Aangekochte brandstoffen worden gemeten met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 4,5%. Het brandstofverbruik wordt berekend met behulp van de massabalansmethode op basis van de hoeveelheid aangekochte brandstoffen en het verschil met de hoeveelheid die gedurende een periode in voorraad is, met behulp van de volgende formule:

Brandstof C = brandstof P + (brandstof S – brandstof E) – brandstof O

waarin:

Brandstof C: Brandstof verbruikt in het kalenderjaar

Brandstof P: Brandstof aangekocht in het kalenderjaar

Brandstof S: Brandstofvoorraad aan het begin van het kalenderjaar

Brandstof E: Brandstofvoorraad aan het einde van het kalenderjaar

Brandstof O: Brandstof gebruikt voor andere doeleinden zoals vervoer of wederverkoop

Niveau 3a

Het brandstofverbruik wordt zonder tussenopslag voor de verbranding in de CO₂-installatie gemeten met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 3b

Aangekochte brandstoffen worden gemeten met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,0%. Het brandstofverbruik wordt berekend met behulp van de massabalansmethode op basis van de hoeveelheid aangekochte brandstoffen en het verschil met de hoeveelheid die gedurende een periode in voorraad is, met behulp van de volgende formule:

Brandstof C = brandstof P + (brandstof S – brandstof E) – brandstof O

waarin:

Brandstof C: Brandstof verbruikt in het kalenderjaar

Brandstof P: Brandstof aangekocht in het kalenderjaar

Brandstof S: Brandstofvoorraad aan het begin van het kalenderjaar

Brandstof E: Brandstofvoorraad aan het einde van het kalenderjaar

Brandstof O: Brandstof gebruikt voor andere doeleinden zoals vervoer of wederverkoop

Niveau 4a

Het brandstofverbruik wordt zonder tussenopslag voor de verbranding in de CO₂-installatie gemeten met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,5%.

Niveau 4b

Aangekochte brandstoffen worden gemeten met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%. Het brandstofverbruik wordt berekend met behulp van de massabalansmethode op basis van de hoeveelheid aangekochte brandstoffen en het verschil met de hoeveelheid die gedurende een periode in voorraad is, met behulp van de volgende formule:

Brandstof C = brandstof P + (brandstof S – brandstof E) – brandstof O

waarin:

Brandstof C: Brandstof verbruikt in het kalenderjaar

Brandstof P: Brandstof aangekocht in het kalenderjaar

Brandstof S: Brandstofvoorraad aan het begin van het kalenderjaar

Brandstof E: Brandstofvoorraad aan het einde van het kalenderjaar

Brandstof O: Brandstof gebruikt voor andere doeleinden zoals voor vervoer of voor wederverkoop

a2) Calorische onderwaarde

Niveau 1

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 2

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 3

De calorische onderwaarde die representatief is voor elke partij brandstof die in een CO₂-installatie wordt gebruikt, wordt gemeten door een hiervoor ingeschakelde meetinstantie, overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 2a

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof de emissiefactor toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 2b

Degene die een inrichting drijft, bepaalt voor elke partij brandstoffen de emissiefactor op basis van:

·
dichtheidsmeting van specifieke oliën of gassen, zoals gebruikelijk in raffinaderijen of in de staalindustrie, of
·
de calorische onderwaarde van specifieke soorten steenkool,

in combinatie met een empirische correlatie zoals bepaald door een meetinstantie overeenkomstig de bepalingen van bijlage V bij deze regeling. Degene die een inrichting drijft, staat ervoor in dat de correlatie voldoet aan de eisen van een goede technische praktijk en dat deze alleen wordt toegepast voor waarden van de vervangingsmogelijkheid die binnen het bereik vallen waarvoor die correlatie is uitgevoerd.

Niveau 3

Emissiefactoren die zijn gekoppeld aan specifieke activiteiten en representatief zijn voor de desbetreffende partij, worden bepaald door een meetinstantie overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

c) Oxidatiefactor

Niveau 1

Voor alle vaste brandstoffen wordt een referentiewaarde van de oxidatiefactor aangenomen van 0,99, wat overeenkomt met een conversie van koolstof tot CO₂ van 99%. Voor alle overige brandstoffen geldt een referentiewaarde van 0,995.

Niveau 2

Voor vaste brandstoffen worden door degene die een inrichting drijft, specifieke factoren bepaald op basis van het koolstofgehalte van as, afvalwater en andere afvalstoffen of bijproducten en andere niet geheel geoxideerde emissies van koolstof overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

1.2.2.2 Affakkelen

Bij CO₂-emissies van fakkels gaat het om routinematig affakkelen en operationeel affakkelen alsmede om te voorzien in noodprocedures voor drukontlasting.

De CO₂-emissies worden berekend op basis van de hoeveelheid afgefakkeld gas [m³] en het koolstofgehalte van het afgefakkelde gas [t CO₂/ m³] met inbegrip van anorganische koolstof.

CO₂-jaarvracht = activiteitsgegevens × emissiefactor × oxidatiefactor

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

De hoeveelheid in het kalenderjaar afgefakkeld gas [m³] wordt bepaald door volumemeting met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 12,5%.

Niveau 2

De hoeveelheid in het kalenderjaar afgefakkeld gas [m³] wordt bepaald door volumemeting met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 7,5%.

Niveau 3

De hoeveelheid in het kalenderjaar afgefakkeld gas [m³] wordt bepaald door volumemeting met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 2,5%.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Een referentiewaarde van 0,00785 t CO₂/m³ wordt gebruikt voor de bepaling van de emissiefactor onder standaardomstandigheden. Deze waarde is een veilige schatting omdat wordt uitgegaan van de emissiefactor bij de verbranding van zuiver butaan in de plaats van het bepalen van de emissiefactor van afgefakkelde gassen.

Niveau 2

De emissiefactor [t CO₂/m³_{afgefakkeld gas}] wordt berekend uit het koolstofgehalte van het afgefakkelde gas volgens de bepalingen van bijlage V bij deze regeling.

c) Oxidatiefactor

Niveau 1

De oxidatiefactor bedraagt 0,995.

1.2.3 Procesemissies

Procesemissies, afkomstig van het gebruik van carbonaat voor de verwijdering van zwaveldioxide uit de rookgassen door middel van rookgasreiniging worden berekend op basis van het aangekochte carbonaat met behulp van rekenmethode A of op basis van het geproduceerde gips met behulp van rekenmethode B. Deze twee rekenmethoden zijn gelijkwaardig. De berekening vindt als volgt plaats:

CO₂-jaarvracht [t] = activiteitsgegevens × emissiefactor × conversiefactor

Rekenmethode A: carbonaat

De CO₂-emissies worden berekend op basis van de hoeveelheid gebruikt carbonaat.

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

Massa [t] droog carbonaat als uitgangsmateriaal in het proces wordt jaarlijks gemeten door degene die een inrichting drijft, of de leverancier, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 7,5%.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De bij de conversie van carbonaten [t CO₂/t droog carbonaat] toegepaste stoichiometrische verhouding is weergegeven in tabel 1. Deze waarde wordt bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in het toegepaste carbonaat.

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃

0,440

MgCO₃

0,522

algemeen:

X_Y(CO₃)_Z

Emissiefactor =

[M_CO2] / {Y × [M_x] + Z ×[M_CO3^2-]}

X = alkali- of aardalkalimetaal

M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol]

M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol]

M_CO3- = molecuulgewicht van CO₃^2- = 60 [g/mol]

Y = stoichiometrische coëfficiënt van X

= 1 (voor aardalkalimetalen)

= 2 (voor alkalimetalen)

Z = stoichiometrische coëfficiënt van CO₃^2- = 1

c) Conversiefactor:

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Rekenmethode B: gips

De CO₂-emissies worden berekend op basis van de hoeveelheid geproduceerd gips.

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

Massa [t] droog gips (CaSO₄ · 2H₂O) als eindproduct van het proces wordt jaarlijks gemeten door degene die een inrichting drijft of de verwerker van het gips, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 7,5%.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhouding van gedroogd gips (CaSO₄ · 2H₂O) en CO₂ in het proces bedraagt 0,2558 t CO₂/ t gips.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Hoofdstuk

II.3

Specifieke eisen voor installaties in cokesfabrieken

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties in cokesfabrieken als bedoeld in de bijlage, categorie 1, onder 1.3, bij het besluit. Deze installaties worden hieronder aangeduid als cokesovens.

§

3.1 Grenzen en volledigheid

Cokesfabrieken kunnen deel uitmaken van staalfabrieken die technisch rechtstreeks zijn gekoppeld met sinterinstallaties en installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten.

Wanneer de cokesoven deel uitmaakt van een geïntegreerde staalfabriek, mogen de CO₂-emissies ook met behulp van de massabalansmethode, zoals gespecificeerd in 3.2.2.1 van deze bijlage, voor de staalfabriek als geheel worden gemonitord.

Wanneer rookgasreiniging in de CO₂-installatie wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende CO₂-emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de CO₂-installatie, worden deze berekend overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

§

3.2 Bepaling van CO₂-emissies

3.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In cokesovens zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

grondstoffen

conventionele brandstoffen

procesgassen

overige brandstoffen

rookgasreiniging

3.2.2 Berekening van CO₂-emissies

Wanneer de cokesoven deel uitmaakt van een geïntegreerde staalfabriek, kan degene die een inrichting drijft, de CO₂-emissies als volgt berekenen:

a)
voor de geïntegreerde staalfabriek als geheel, met behulp van de massabalansmethode, of
b)
voor de cokesoven als afzonderlijke activiteit van de geïntegreerde staalfabriek.

3.2.2.1 Massabalansmethode

Met de massabalansmethode wordt alle koolstof in uitgangsmaterialen, alsmede koolstof in producten en afgevoerde materialen en afvalstoffen geanalyseerd om de CO₂-emissies vanuit de CO₂-installatie te omvatten, door middel van de volgende vergelijking:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (uitgangsmaterialen – producten – afgevoerde materialen – voorraadswisselingen) × conversiefactor CO₂/C

waarbij:

·
Uitgangsmaterialen [t C]: alle koolstof die de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld, binnenkomt;
·
Producten [t C]: alle koolstof in producten, inclusief bijproducten, die de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld, verlaat;
·
Afgevoerde materialen [t C]: koolstof die wordt afgevoerd vanaf de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld, zoals door lozen op de riolering, storten op de afvalstortplaats of verliezen tijdens het proces;
·
Voorraadswisselingen [t C]: toename van de koolstofvoorraad binnen de grenzen van de CO₂-installatie.

De berekening vindt als volgt plaats:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (Σ (activiteitsgegevens_{uitgangsmaterialen} × koolstofgehalte_{uitgangsmaterialen}) – Σ (activiteitsgegevens_producten × koolstofgehalte_producten) – Σ (activiteitsgegevens_{afgevoerde materialen} × koolstofgehalte_{afgevoerde materialen}) – Σ (activiteitsgegevens_{voorraadswisselingen} × koolstofgehalte_{voorraadswisselingen})) × 3,664

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Degene die een inrichting drijft, analyseert en rapporteert voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen in en uit de CO₂-installatie en bijbehorende voorraadswisselingen.

Niveau 1

Van een deel van de brandstoffen en materialen worden de massastromen in en uit de CO₂-installatie bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 7,5%. De massastromen van alle overige brandstoffen en materialen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 2

Van een deel van de brandstoffen en materialen worden de massastromen in en uit de CO₂-installatie bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%. De massastromen van alle overige brandstoffen en materialen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 3

Massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 4

Massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%.

b) Koolstofgehalte

Niveau 1

Bij de berekening van de massabalans handelt degene die een inrichting drijft, overeenkomstig bijlage V bij deze regeling ten aanzien van de representatieve bemonstering van brandstoffen, producten en bijproducten en de bepaling van het koolstofgehalte en de biomassafractie ervan.

c) Energie-inhoud

Niveau 1

Om te komen tot een consistente monitoring wordt de energie-inhoud van elke brandstof- en materiaalstroom berekend en als calorische onderwaarde van de respectieve stromen uitgedrukt.

3.2.2.2 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in cokesovens waar brandstoffen niet als reduceermiddel worden gebruikt of niet afkomstig zijn van metallurgische reacties, worden bepaald en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

3.2.2.3 Procesemissies

Tijdens het carboniseren in de cokeskamer van de cokesoven wordt steenkool onder uitsluiting van lucht omgezet in cokes en ruw cokesovengas. De belangrijkste stroom koolstofhoudend uitgangsmateriaal is steenkool, maar dit kan ook zijn cokesgruis, petroleumcokes, olie en procesgassen zoals hoogovengas.

De totale CO₂-emissie uit cokesovens wordt als volgt berekend:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ (activiteitsgegevens_{UITGANGSMATERIALEN} × emissiefactor_{UITGANGSMATERIALEN}) – Σ (activiteitsgegevens_EINDPRODUCT × emissiefactor_EINDPRODUCT)

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevens_{UITGANGSMATERIALEN} kunnen onder meer bestaan uit steenkool als grondstof, cokesgruis, petroleumcokes, olie, hoogovengas, cokesovengas. De activiteitsgegevens_EINDPRODUCT kunnen onder meer bestaan uit cokes, teer, lichte olie, cokesovengas.

a1) Brandstof gebruikt als uitgangsmateriaal voor het proces

Niveau 1

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 7,5%.

Niveau 2

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%.

Niveau 3

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 4

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%.

a2) Calorische onderwaarde

Niveau 1

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 2

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 3

b) Emissiefactor

Niveau 1

De referentiewaarden voor emissiefactoren worden gebruikt uit de onderstaande tabel 1 of zoals aangegeven in bijlage VI bij deze regeling:

Tabel 1. Emissiefactoren voor procesgassen inclusief de component CO₂ in de brandstof

Cokesovengas	47,7	IPCC
Hoogovengas	241,8	IPCC

Niveau 2

De specifieke emissiefactoren worden bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

Hoofdstuk

II.4

Eisen voor installaties voor het roosteren of sinteren van metaalerts

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor het roosteren of sinteren van metaalerts bedoeld in de bijlage, categorie 2, onder 2.1, bij het besluit. Deze installaties worden hieronder aangeduid als roost- respectievelijk sinterinstallaties.

§

4.1 Grenzen en volledigheid

Roost- respectievelijk sinterinstallaties voor metaalerts kunnen integraal deel uitmaken van staalfabrieken die technisch rechtstreeks zijn gekoppeld met cokesovens en installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten.

Wanneer roost- respectievelijk sinterinstallaties voor metaalerts deel uitmaken van de staalfabriek, mogen de CO₂-emissies voor de geïntegreerde staalfabriek als geheel worden gemonitord. In deze gevallen mag gebruik worden gemaakt van de massabalansmethode overeenkomstig 4.2.2.1 van deze bijlage.

§

4.2 Bepaling van CO₂-emissies

4.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In roost- respectievelijk sinterinstallaties voor metaalerts zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

·
grondstoffen zoals het branden van kalksteen of dolomiet;
·
conventionele brandstoffen zoals aardgas, cokes of cokesbries;
·
procesgassen zoals cokesovengas of hoogovengas;
·
residu’s van processen die worden gebruikt als uitgangsmateriaal inclusief gefilterd stof van de sinterinstallatie, de convertor en de hoogoven;
·
overige brandstoffen;
·
rookgasreiniging.

4.2.2 Berekening van CO₂-emissies

Degene die een inrichting drijft, kan de CO₂-emissies berekenen met behulp van de massabalansmethode of voor elke bron van de CO₂-installatie.

4.2.2.1 Massabalansmethode

Met de massabalansmethode wordt alle koolstof in uitgangsmaterialen, alsmede de koolstof in producten en afgevoerde materialen en afvalstoffen geanalyseerd om de CO₂-emissies vanuit de CO₂-installatie te omvatten, door middel van de volgende vergelijking:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (uitgangsmaterialen – producten – afgevoerde materialen – voorraadswisselingen) × conversiefactor CO₂/C

waarbij:

·
Uitgangsmaterialen [t C]: alle koolstof die de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld, binnenkomt;
·
Producten [t C]: alle koolstof in producten, inclusief bijproducten, die de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld verlaat;
·
Afgevoerde materialen [t C]: koolstof die wordt afgevoerd vanaf de grenzen van de CO₂-installatie waarover de massabalans wordt opgesteld, zoals door lozen op de riolering, storten op de afvalstortplaats of verliezen tijdens het proces;
·
Voorraadswisselingen [t C]: toename van de koolstofvoorraad binnen de grenzen van de CO₂-installatie.

De berekening vindt als volgt plaats:

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

Niveau 2

Van een deel van de brandstoffen en materialen worden de massastromen in en uit de CO₂-installatie bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%. De massastromen van alle overige brandstoffen en materialen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 3

Massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 4

Massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%.

b) Koolstofgehalte

c) Energie-inhoud

Om te komen tot een consistente monitoring wordt de energie-inhoud van elke brandstof- en materiaalstroom berekend en als calorische onderwaarde van de respectieve stromen uitgedrukt.

4.2.2.2 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in roost- respectievelijk sinterinstallaties voor metaalerts worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

4.2.2.3 Procesemissies

Tijdens het roosten op de sinterband wordt er CO₂ geëmitteerd uit de uitgangsmaterialen, te weten het ruwe mengsel, en uit hergebruikte residu’s van processen. Voor elk type uitgangsmateriaal dat wordt gebruikt zoals calciumcarbonaat (CaCO₃) of magnesiumcarbonaat (MgCO₃) wordt de hoeveelheid CO₂ als volgt berekend:

CO₂-jaarvracht = Σ {activiteitsgegevens_{uitgangsmaterialen} × emissiefactor × conversiefactor}

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

De hoeveelheden [t] carbonaat die worden gebruikt als uitgangsmateriaal [t_CaCO3, t_MgCO3 of t_CaCO3-MgCO3] en residu’s van processen die als uitgangsmateriaal in het proces worden hergebruikt, worden gewogen door degene die een inrichting drijft, of de leverancier, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%.

Niveau 2

b) Emissiefactor

Niveau 1

Voor carbonaten worden stoichiometrische verhoudingen volgens de onderstaande tabel 1 toegepast:

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃	0,440 t CO₂/t CaCO₃
MgCO₃	0,522 t CO₂/t MgCO₃

Deze waarden worden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in de toegepaste carbonaten.

Voor residu’s van processen worden de specifieke factoren bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Niveau 2

De specifieke factoren worden bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling om de hoeveelheid koolstof in de geproduceerde sinter en in gefilterd stof te bepalen. Wanneer gefilterd stof in het proces wordt hergebruikt, mag de daarin aanwezige hoeveelheid koolstof [t] niet worden meegeteld om dubbeltelling te voorkomen.

Hoofdstuk

II.5

Eisen voor installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor de vervaardiging van ruwijzer of staal als bedoeld in de bijlage, categorie 2, onder 2.2, bij het besluit.

§

5.1 Inleiding

De eisen in deze bijlage zijn van toepassing op de CO₂-emissies van installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal, inclusief continu gieten. Zij hebben betrekking op de primaire staalproductie zoals hoogovens of een oxystaaloven en de secundaire staalproductie zoals elektrische vlamboogovens.

CO₂-installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten maken in het algemeen deel uit van staalfabrieken die technisch zijn gekoppeld met cokesovens en sinterinstallaties.

Wanneer een hoogoven deel uitmaakt van de gehele staalfabriek, mogen de CO₂-emissies ook voor de staalfabriek als geheel worden gemonitord. In dit geval mag gebruik worden gemaakt van de massabalansmethode, zoals beschreven in 5.2.2.1 van deze bijlage.

§

5.2 Bepaling van CO₂-emissies

5.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In CO₂-installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

grondstoffen zoals het branden van kalksteen of dolomiet;

conventionele brandstoffen zoals aardgas, steenkool of cokes;

reduceermiddelen zoals cokes, steenkool of kunststoffen;

procesgassen zoals cokesovengas, hoogovengas of oxystaalovengas;

intering van grafietelektroden;

overige brandstoffen;

rookgasreiniging.

5.2.2 Berekening van CO₂-emissies

Degene die een inrichting drijft, kan de CO₂-emissies berekenen met behulp van de massabalansmethode of voor elke bron van de CO₂-installatie.

5.2.2.1 Massabalansmethode

Met de massabalansmethode wordt alle koolstof in uitgangsmaterialen, alsmede de koolstof in producten en afgevoerde materialen en afvalstoffen geanalyseerd om de CO₂-emissies van de CO₂-installatie te omvatten, door middel van de volgende vergelijking:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (uitgangsmaterialen – producten – afgevoerde materialen – voorraadswisselingen) × conversiefactor CO₂/C

waarbij:

·
Uitgangsmaterialen [t C]: alle koolstof die over de grenzen van de CO₂-installatie waarover een massabalans wordt opgesteld, binnenkomt;
·
Producten [t C]: alle koolstof in producten, inclusief bijproducten, die over de grenzen van de CO₂-installatie waarover een massabalans wordt opgesteld, verlaat;
·
Afgevoerde materialen [t C]: koolstof die wordt afgevoerd vanaf de grenzen van de CO₂-installatie waarover een massabalans wordt opgesteld, zoals door lozen op de riolering, storten op de afvalstortplaats of verliezen tijdens het proces;
·
Voorraadswisselingen [t C]: toename van de koolstofvoorraad binnen de grenzen van de CO₂-installatie.

De berekening vindt als volgt plaats:

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Degene die een inrichting drijft, analyseert en rapporteert voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen in en uit de CO₂-installatie en de bijbehorende voorraadswisselingen.

Niveau 1

Niveau 2

Van een deel van de brandstoffen en materialen worden de massastromen in en uit de CO₂-installatie bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%. De massastromen van alle overige brandstoffen en materialen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 3

De massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 4

De massastromen in en uit de CO₂-installatie worden bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%.

b) Koolstofgehalte

Niveau 1

c) Energie-inhoud

Niveau 1

Om te komen tot een consistente monitoring wordt de energie-inhoud van elke brandstof- en materiaalstroom berekend en als calorische onderwaarde van de respectieve stromen uitgedrukt.

5.2.2.2 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten waar brandstoffen niet als reduceermiddel worden gebruikt of niet afkomstig zijn van metallurgische reacties, worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

5.2.2.3 Procesemissies

Installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten worden gewoonlijk gekenmerkt door een reeks opeenvolgende voorzieningen zoals een hoogoven, oxystaaloven en warmbandwalserij die vaak weer technisch zijn gekoppeld aan andere CO₂-installaties zoals een cokesoven, sinterinstallatie of krachtinstallatie. Deze CO₂-installaties gebruiken een aantal verschillende brandstoffen als reduceermiddel. In het algemeen produceren deze CO₂-installaties ook procesgassen van verschillende samenstelling.

De totale CO₂-emissies van installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continu gieten, worden als volgt berekend:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ (activiteitsgegevens_{UITGANGSMATERIALEN} × emissiefactor_{UITGANGSMATERIALEN}) – Σ (activiteitsgegevens_{EINDMATERIALEN} × emissiefactor_{EINDMATERIALEN})

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

a1) Gebruikte brandstof

Niveau 1

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 7,5%.

Niveau 2

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%.

Niveau 3

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 4

De massastroom van de brandstof in en uit de CO₂-installatie wordt bepaald met behulp van meetvoorzieningen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%.

a2) Calorische onderwaarde (indien van toepassing)

Niveau 1

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 2

Degene die een inrichting drijft, past voor de desbetreffende brandstof calorische onderwaarden toe overeenkomstig bijlage VI bij deze regeling.

Niveau 3

b) Emissiefactor

De emissiefactor voor de activiteitsgegevens_{EINDMATERIALEN} heeft betrekking op de hoeveelheid koolstof die niet in de vorm van CO₂ in het eindmateriaal aanwezig is, en wordt uitgedrukt als t CO₂/t eindmaterialen om de vergelijkbaarheid te vergroten.

Niveau 1

De referentiewaarden van de emissiefactoren voor uitgangsmateriaal en eindmateriaal van het proces staan vermeld in de onderstaande tabellen 1 en 2 en in bijlage VI bij deze regeling.

Tabel 1. Referentiewaarden voor emissiefactoren voor uitgangsmateriaal

Cokesovengas	47,7 t CO₂/TJ	IPCC
Hoogovengas	241,8 t CO₂/TJ	IPCC
Oxystaalovengas	186,6 t CO₂/TJ	WBCSD/WRI¹Onder WBCSD/ WRI wordt verstaan World Business Country Sustainable Development/ World Resources Institute.
Grafietelektroden	3,60 t CO₂/t elektrode	IPCC
PET	2,24 t CO₂/t PET	WBCSD/WRI
PE	2,85 t CO₂/t PE	WBCSD/WRI
CaCO₃	0,44 t CO₂/t CaCO₃	Stoichiometrische verhouding
CaCO₃-MgCO₃	0,477 t CO₂/t CaCO₃-MgCO₃	Stoichiometrische verhouding

Tabel 2. Referentiewaarden voor een emissiefactor voor eindmateriaal (op basis van het koolstofgehalte)

Erts	0	IPCC
Ruwijzer, ruwijzerschroot, ijzerproducten	0,1467	IPCC
Staalschrot, staalproducten	0,0147	IPCC

Niveau 2

De specifieke emissiefactoren (t CO₂/t_{UITGANGSMATERIALEN} of t_{EINDMATERIALEN}) voor uitgangsmaterialen en eindmaterialen, worden ontwikkeld overeenkomstig bijlage V bij deze regeling

Hoofdstuk

Ii.6

Eisen voor draaiovens voor de vervaardiging van cementklinkers

Dit hoofdstuk is van toepassing op draaiovens voor de vervaardiging van cementklinkers als bedoeld in de bijlage, categorie 3, onder 3.1, bij het besluit.

§

6.1 Grenzen en volledigheid

§

6.2 Bepaling van CO₂-emissies

6.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

De CO₂-emissies uit CO₂-installaties voor de bereiding van cementklinker zijn afkomstig van de volgende bronnen:

het branden van kalksteen in de grondstoffen;

conventionele fossiele brandstoffen voor ovens;

alternatieve brandstoffen en grondstoffen voor ovens op fossiele basis;

biobrandstoffen voor ovens zoals biomassa-afval;

niet voor ovens gebruikte brandstoffen;

rookgasreiniging.

6.2.2 Berekening van CO₂-emissies

6.2.2.1 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in CO₂-installaties voor de bereiding van cementklinker waarbij verschillende soorten brandstoffen zijn betrokken, worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

CO₂-emissies afkomstig van de verbranding van organische stof in conventionele grondstoffen of alternatieve grondstoffen worden berekend overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

In cementovens kan de onvolledige verbranding van fossiele brandstoffen worden verwaarloosd, dankzij de zeer hoge verbrandingstemperatuur en de lange verblijftijd in de ovens, dat blijkt uit de minimale hoeveelheid restkoolstof die in de klinker wordt aangetroffen. De koolstof in alle in de ovens gebruikte brandstoffen wordt daarom beschouwd als volledig geoxideerd waarbij de oxidatiefactor 1,0 is.

6.2.2.2 Procesemissies

Tijdens het branden in de oven komt CO₂ uit carbonaten in het grondstofmengsel vrij. De van het branden afkomstige CO₂ is rechtstreeks gekoppeld met de geproduceerde hoeveelheid klinker.

6.2.2.2.1 Co₂ afkomstig van de bereiding van cementklinker

Het van het branden afkomstige CO₂ wordt berekend op basis van de geproduceerde hoeveelheid klinker en het calciumoxidegehalte en magnesium oxidegehalte in de klinker. De emissiefactor wordt bijgesteld voor reeds gebrand calcium en magnesium dat de oven in gaat, zoals in de vorm van vliegas of alternatieve brandstoffen en grondstoffen met een relevant calciumoxidegehalte zoals zuiveringsslib.

CO₂-emissies worden berekend op basis van het carbonaatgehalte in de uitgangsmaterialen met behulp van rekenmethode A of van de geproduceerde hoeveelheid klinker met behulp van rekenmethode B. Deze methoden worden als gelijkwaardig beschouwd.

Rekenmethode A: carbonaten

De berekening vindt plaats op basis van het carbonaatgehalte in de uitgangsmaterialen. De CO₂ wordt met behulp van de volgende formule berekend:

CO₂-jaarvracht_klinker = activiteitsgegevens × emissiefactor × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

De hoeveelheid zuivere carbonaten [t] in het tijdens het kalenderjaar voor het proces gebruikte uitgangsmateriaal wordt bepaald door weging van deze grondstof en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%. De bepaling van de hoeveelheid carbonaten op basis van de samenstelling van de desbetreffende grondstof wordt bepaald op grond van de voor het specifieke proces geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De hoeveelheid zuivere carbonaten [t] in het tijdens het kalenderjaar voor het proces gebruikte uitgangsmateriaal wordt bepaald door weging van deze grondstof en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%. De samenstelling van de hoeveelheid carbonaten op basis van de desbetreffende grondstof wordt door degene die een inrichting drijft, bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen van carbonaten in uitgangsmaterialen van het proces zijn weergegeven in de onderstaande tabel 1.

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃	0,440 [t CO₂/ CaCO₃]
MgCO₃	0,522 [t CO₂/ MgCO₃]

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Rekenmethode B: geproduceerde klinker

Deze rekenmethode berust op de hoeveelheid geproduceerde klinker. De CO₂ wordt met behulp van de volgende formule berekend:

CO₂-jaarvracht_klinker = activiteitsgegevens × emissiefactor × conversiefactor

Wanneer de emissieramingen op de geproduceerde hoeveelheid klinker worden gebaseerd, wordt rekening gehouden met de CO₂ die vrijkomt bij het branden van cementovenstof voor CO₂-installaties waar deze stof wordt verwijderd. CO₂-emissies die afkomstig zijn van de geproduceerde klinker en van de cementovenstof worden afzonderlijk berekend en als volgt opgeteld bij de totale CO₂-emissie:

CO₂-jaarvracht_{totaal proces} [t] = CO₂-emissies_klinker [t] + CO₂-emissies_stof [t]

6.2.2.2.2 Co₂-emissies met betrekking tot geproduceerde klinker

a) Activiteitsgegevens

De hoeveelheid klinker die in het kalenderjaar is geproduceerd [t].

Niveau 1

De hoeveelheid geproduceerde klinker [t] wordt bepaald door weging, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5%.

Niveau 2a

De hoeveelheid geproduceerde klinker [t] wordt bepaald door weging, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 2b

De hoeveelheid in de cementproductie geproduceerde klinker [t], zoals deze is gewogen met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,5%, wordt met de volgende formule berekend waarbij in de materiaalbalans wordt rekening gehouden met aan- en afvoer van klinker alsmede met schommelingen in de klinkervoorraad:

geproduceerde klinker [t] = (geproduceerde cement [t] × verhouding klinker/cement [t klinker/t cement]) − (aanvoer van klinker [t] ) + (afvoer van klinker [t]) − (voorraadswisselingen [t]).

Voor de verschillende in de specifieke CO₂-installatie geproduceerde cementsoorten wordt de verhouding tussen cement en klinker afzonderlijk berekend en toegepast. De hoeveelheden aan- en afgevoerde klinker worden bepaald met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%. Bij de bepaling van voorraadswisselingen in het kalenderjaar mag de meetonzekerheid niet groter zijn dan 10%.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De emissiefactor bedraagt 0,525 t CO₂/t klinker.

Niveau 2

De emissiefactor wordt berekend vanuit een calciumoxidebalans en magnesium oxidebalans, waarbij ervan wordt uitgegaan dat een deel daarvan niet afkomstig is van de omzetting van carbonaten maar reeds in de uitgangsmaterialen aanwezig was. De samenstelling van klinker en bijbehorende grondstoffen wordt vastgesteld overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

De emissiefactor wordt met behulp van de volgende vergelijking berekend:

Emissiefactor [t CO₂/t klinker] = 0,785 × (eindmateriaal _CaO [t CaO / t klinker] – uitgangsmateriaal _CaO [t CaO / t uitgangsmateriaal] ) + 1,092 × (eindmateriaal _MgO [t MgO / t klinker] – uitgangsmateriaal _MgO [t MgO / t uitgangsmateriaal] )

Bij deze vergelijking wordt gebruik gemaakt van de stoichiometrische fractie van CO₂/CaO en CO₂/MgO zoals weergegeven in de onderstaande tabel 2.

Tabel 2. Stoichiometrische emissiefactoren voor calciumoxide en magnesiumoxide (nettoproductie)

CaO	0,785 [t CO₂/CaO]
MgO	1,092 [t CO₂/MgO]

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

CO₂-emissies met betrekking tot verwijderd stof

CO₂ afkomstig van verwijderd bypass-stof of cementovenstof wordt berekend op basis van de verwijderde hoeveelheden stof en de emissiefactor voor klinker, bijgesteld voor het gedeeltelijk branden van cementovenstof. Verwijderd bypass-stof wordt, anders dan cementovenstof, beschouwd als volledig gebrand.

De CO₂-emissies worden als volgt berekend:

CO₂-jaarvracht_stof = activiteitsgegevens × emissiefactor × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

De tijdens het kalenderjaar verwijderde hoeveelheid cementovenstof of bypass-stof [t] wordt bepaald door weging, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 10%.

Niveau 2

De tijdens het kalenderjaar verwijderde hoeveelheid cementovenstof of bypass-stof [t] wordt bepaald door weging, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Een referentiewaarde van 0,525 t CO₂ per ton klinker wordt gebruikt, ook voor cementovenstof.

Niveau 2

Een emissiefactor [t CO₂ / t cementovenstof] wordt berekend op basis van de mate waarin het cementovenstof is gebrand. De verhouding tussen de mate waarin het cementovenstof is gebrand en de CO₂-emissies per ton cementovenstof is niet lineair. Deze wordt berekend met behulp van de volgende formule:

waarin:

EF_CKD = emissiefactor van gedeeltelijk gebrand cementovenstof [t CO₂/t cementovenstof (CKD)]

EF_Cli = voor de CO₂-installatie specifieke emissiefactor van klinker ([CO₂/t klinker]

D = mate waarin cementovenstof is gebrand (uitgestoten CO₂ als % van totaal carbonaat-CO₂ in het ruwe mengsel)

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Hoofdstuk

II.7

Eisen voor installaties voor de bereiding van kalk

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor de bereiding van kalk als bedoeld in de bijlage, categorie 3, onder 3.2, bij het besluit.

§

7.1 Grenzen en volledigheid

§

7.2 Bepaling van CO₂-emissies

7.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In CO₂-installaties voor de bereiding van kalk zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

·
het branden van kalksteen en dolomiet in de grondstoffen;
·
conventionele fossiele brandstoffen voor ovens;
·
alternatieve brandstoffen en grondstoffen voor ovens op fossiele basis;
·
biobrandstoffen voor ovens zoals biomassa-afval;
·
overige brandstoffen;
·
rookgasreiniging.

7.2.2 Berekening van CO₂-emissies

7.2.2.1 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in CO₂-installaties voor de bereiding van kalk waarbij verschillende soorten brandstoffen zijn betrokken zoals steenkool, petroleumcokes, stookolie, aardgas en de reeks afvalbrandstoffen worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage. CO₂-emissies afkomstig van de verbranding van organische stof in conventionele grondstoffen of alternatieve grondstoffen worden eveneens berekend overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

7.2.2.2 Procesemissies

Tijdens het branden in de oven komt CO₂ uit de carbonaten in de grondstoffen vrij. De hoeveelheid CO₂ die bij het branden wordt uitgestoten, is rechtstreeks gekoppeld met de kalkbereiding. Op installatieniveau kan dit bij het branden vrijgekomen CO₂ op twee manieren worden berekend: op basis van de hoeveelheid carbonaten in de grondstof die in het proces worden omgezet met behulp van rekenmethode A, of op basis van de hoeveelheid alkalioxiden in de geproduceerde kalk met behulp van rekenmethode B. De twee methoden worden als gelijkwaardig beschouwd.

Rekenmethode A: carbonaten

De berekening wordt gebaseerd op de hoeveelheid verbruikte carbonaten. De volgende formule wordt toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ {(activiteitsgegevens_{carbonaat-UITGANGSMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{carbonaat-EINDMATERIALEN}) × emissiefactor × conversiefactor}

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevens_{carbonaat-UITGANGSMATERIALEN} en activiteitsgegevens_{carbonaat-EINDMATERIALEN} zijn de hoeveelheden [t] calciumcarbonaat (CaCO₃), magnesiumcarbonaat (MgCO₃) of andere alkali- of aardalkalicarbonaten die tijdens het kalenderjaar zijn verwerkt.

Niveau 1

De hoeveelheid zuivere carbonaten [t] in de tijdens het kalenderjaar in het proces gebruikte uitgangsmaterialen wordt bepaald door weging en vertoont voor het uitgangsmateriaal een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 5,0%. De samenstelling van de desbetreffende grondstof wordt bepaald op grond van de voor het specifieke proces geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De hoeveelheid zuivere carbonaten [t] in de tijdens het kalenderjaar in het proces gebruikte uitgangsmaterialen wordt bepaald door weging en vertoont voor het uitgangsmateriaal een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%. De samenstelling van de desbetreffende grondstof wordt door degene die een inrichting drijft, bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen van carbonaten in uitgangsmaterialen en eindmaterialen van het proces zijn weergegeven in de onderstaande tabel 1.

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃

0,440

MgCO₃

0,522

algemeen:

X_Y(CO₃)_Z

Emissiefactor =

[M_CO2] / {Y × [M_x] + Z ×[M_CO3^2-]}

X = alkali- of aardalkalimetaal

M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol]

M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol]

M_CO3- = molecuulgewicht van CO₃^2- = 60 [g/mol]

Y = stoichiometrische coëfficiënt van X

= 1 (voor aardalkalimetalen)

= 2 (voor alkalimetalen)

Z = stoichiometrische coëfficiënt van CO₃^2- = 1

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Rekenmethode B: aardalkalioxiden

De hoeveelheid CO₂ wordt berekend op basis van de hoeveelheden van calciumoxide, magnesiumoxide en ander alkali- of aardalkalioxiden in de bereide kalk. Reeds gebrand calcium en magnesium dat de oven in gaat, zoals in de vorm van vliegas of alternatieve brandstoffen, en grondstoffen met een relevant calciumoxide-gehalte of magnesiumoxidegehalte, worden in aanmerking genomen.

Voor de berekening wordt de volgende formule toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ {((activiteitsgegevens_{alkalioxiden EINDMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{alkalioxiden UITGANGSMATERIALEN}) × emissiefactor × conversiefactor)}

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De term ‘activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN} − activiteitsgegevens _{O UITGANGS-MATERIALEN}’ geeft de totale hoeveelheid [t] calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden weer die tijdens het kalenderjaar uit de bijbehorende carbonaten worden omgezet.

Niveau 1

De massa calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t] in het product en in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 5,0%. De samenstelling wordt bepaald op grond van de voor de samenstelling van de desbetreffende producttypen en grondstoffen geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De massa calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t] in het product en in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 2,5%. De samenstelling wordt bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen van oxiden in uitgangsmaterialen en eindmaterialen zijn weergegeven in de onderstaande tabel 2.

Tabel 2. Stoichiometrische emissiefactoren

CaO

0,785

MgO

1,092

algemeen:

X_Y(O)_Z

Emissiefactor =

[M_CO2] / {Y × [M_x] + Z × [M_O]}

X = alkali- of aardalkalimetaal

M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol]

M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol]

M_O = molecuulgewicht van O = 16 [g/mol]

Y = stoichiometrische coëfficiënt van X

= 1 (voor aardalkalimetalen)

= 2 (voor alkalimetalen)

Z = stoichiometrische coëfficiënt van O = 1

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Hoofdstuk

II.8

Eisen voor installaties voor de vervaardiging van glas

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor de vervaardiging van glas als bedoeld in de bijlage, categorie 3, onder 3.3, bij het besluit.

§

8.1 Grenzen en volledigheid

Wanneer rookgasreiniging in de CO₂-installatie wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende CO₂-emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de CO₂-installatie, moeten deze worden berekend overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

§

8.2 Bepaling van CO₂-emissies

8.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In installaties voor de vervaardiging van glas zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

·
het smelten van alkali- of aardalkalicarbonaten in de grondstof;
·
conventionele fossiele brandstoffen voor ovens;
·
alternatieve brandstoffen en grondstoffen voor ovens op fossiele basis;
·
biobrandstoffen voor ovens zoals biomassa-afval;
·
overige brandstoffen;
·
koolstofhoudende toeslagmaterialen, met inbegrip van cokes en kolengruis;
·
rookgasreiniging.

8.2.2 Berekening van CO₂-emissies

8.2.2.1 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in installaties voor de vervaardiging van glas worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

8.2.2.2 Procesemissies

Tijdens het smelten in de oven komt CO₂ vrij uit carbonaten in de grondstoffen en ook bij het neutraliseren van waterstoffluoride, zoutzuur en zwaveldioxide in de rookgassen met behulp van kalksteen of andere carbonaten. CO₂-emissies afkomstig van de ontbinding van carbonaten tijdens het smeltproces en van de rookgasreiniging worden beide gezien als bestanddeel van de CO₂-emissies vanuit de CO₂-installatie. Deze worden bij de totale CO₂-emissie opgeteld, maar indien mogelijk wel afzonderlijk gerapporteerd.

De hoeveelheid CO₂ die bij het smelten in de oven uit de grondstoffen vrijkomt, is rechtstreeks gekoppeld met de vervaardiging van glas en kan op twee manieren worden berekend: op basis van de hoeveelheid omgezette carbonaten uit de grondstof met behulp van rekenmethode A of op basis van de hoeveelheid alkalioxiden in het vervaardigde glas met behulp van rekenmethode B. Onder de omgezette carbonaten uit de grondstof onder rekenmethode A worden in ieder geval soda, kalk of kalksteen, dolomiet en andere alkali- of aardalkalicarbonaten die met kringloopglas (scherven) worden aangevuld, verstaan. De twee methoden worden als gelijkwaardig beschouwd.

Rekenmethode A: carbonaten

De berekening wordt gebaseerd op de hoeveelheid verbruikte carbonaten. De volgende formule wordt toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ (activiteitsgegevens_carbonaat × emissiefactor } + Σ { toeslagmateriaal × emissiefactor}) × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Activiteitsgegevens_carbonaat is de hoeveelheid [t] calciumcarbonaat (CaCO₃), magnesiumcarbonaat (MgCO₃), natriumcarbonaat (Na₂CO₃), bariumcarbonaat (BaCO₃) of andere alkali- of aardalkalicarbonaten in grondstoffen waaronder soda, kalk, kalksteen of dolomiet die in het kalenderjaar wordt verwerkt, alsmede de hoeveelheid koolstofhoudende toeslagmaterialen.

Niveau 1

De massa calciumcarbonaat (CaCO₃), magnesiumcarbonaat (MgCO₃), natriumcarbonaat (Na₂CO₃), bariumcarbonaat (BaCO₃) of andere alkali- of aardalkalicarbonaten en de massa koolstofhoudende toeslagmaterialen [t] in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar worden bepaald door weging van de grondstoffen door degene die een inrichting drijft, en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 2,5%. De samenstelling wordt bepaald op grond van de voor de specifieke productcategorie geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De massa van calciumcarbonaat (CaCO₃), magnesiumcarbonaat (MgCO₃), natriumcarbonaat (Na₂CO₃), bariumcarbonaat (BaCO₃) of andere alkali- of aardalkalicarbonaten en de massa koolstofhoudende toeslagmaterialen [t] in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar worden bepaald door weging van de grondstoffen door degene die een inrichting drijft, en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 1,0%. De samenstelling wordt bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Carbonaten

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen van carbonaten in uitgangsmaterialen en eindmaterialen zijn weergegeven in de onderstaande tabel 1.

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃	0,440
MgCO₃	0,522
Na₂CO₃	0,415
BaCO₃	0,223
algemeen: X_Y(CO₃)_Z	Emissiefactor = [M_CO2] / {Y × [M_x] + Z × [M_CO3^2-]}	X = alkali- of aardalkalimetaal M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol] M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol] M_CO3- = molecuulgewicht van CO₃^2- = 60 [g/mol] Y = stoichiometrische coëfficiënt van X = 1 (voor aardalkalimetalen) = 2 (voor alkalimetalen) Z = stoichiometrische coëfficiënt van CO₃^2- = 1

Deze waarden worden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in de toegepaste carbonaten.

Toeslagmaterialen

De specifieke emissiefactoren worden bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Rekenmethode B: alkalioxiden

De CO₂-emissies worden berekend op basis van de hoeveelheden vervaardigd glas en het gehalte aan calciumoxide, magnesiumoxide, dinatriumoxide, bariumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden van het glas (activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN}). De emissiefactor wordt bijgesteld voor calcium, magnesium, natrium, barium en andere alkali- of aardalkalioxiden die niet als carbonaten de oven in gaan, zoals via kringloopglas of alternatieve brandstoffen en grondstoffen met een relevant gehalte aan calciumoxide, magnesiumoxide, dinatriumoxide of bariumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden (activiteitsgegevens_{O UITGANGSMATERIALEN}).

Voor de berekening wordt de volgende formule toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (Σ {(activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{O UITGANGSMATERIALEN}) × emissiefactor} + Σ { toeslagmateriaal × emissiefactor}) × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De term ‘activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{O UITGANGS-MATERIALEN}’ geeft de totale hoeveelheid [t] calciumoxide, magnesiumoxide, dinatriumoxide, bariumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden weer, die tijdens het kalenderjaar uit de bijbehorende carbonaten worden omgezet.

Niveau 1

De hoeveelheid [t] calciumoxide, magnesiumoxide, dinatriumoxide, bariumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden in de uitgangsmaterialen en in de producten van het proces alsmede de hoeveelheid koolstofhoudende toeslagmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging van de uitgangsmaterialen op installatieniveau en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%. De samenstelling wordt bepaald op grond van de voor de specifieke productcategorie en grondstoffen geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De hoeveelheid [t] calciumoxide, magnesiumoxide, dinatriumoxide, bariumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden in de uitgangsmaterialen en in de producten van het proces alsmede de hoeveelheid koolstofhoudende toeslagmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging van de uitgangsmaterialen op installatieniveau en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 1,0%. De samenstelling wordt bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Carbonaten

De stoichiometrische verhoudingen van oxiden in uitgangsmaterialen en eindmaterialen zijn weergegeven in de onderstaande tabel 2.

Tabel 2. Stoichiometrische emissiefactoren

CaO	0,785
MgO	1,092
Na₂O	0,710
BaO	0,287
algemeen: X_Y(O)_Z	Emissiefactor = [M_CO2] / {Y × [M_x] + Z × [M_O]}	X = alkali- of aardalkalimetaal M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol] M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol] M_O = molecuulgewicht van O = 16 [g/mol] Y = stoichiometrische coëfficiënt van X = 1 (voor aardalkalimetalen) = 2 (voor alkalimetalen) Z = stoichiometrische coëfficiënt van O = 1

Toeslagmaterialen

De specifieke emissiefactoren worden bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Hoofdstuk

II.9

Eisen voor installaties voor de vervaardiging van keramische producten

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor de vervaardiging van keramische producten als bedoeld in de bijlage, categorie 3, onder 3.4, bij het besluit.

§

9.1 Grenzen en volledigheid

Er zijn geen specifieke aspecten betreffende grenzen van toepassing.

§

9.2 Bepaling van CO₂-emissies

9.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

In CO₂-installaties voor de vervaardiging van keramische producten zijn de CO₂-emissies afkomstig van de volgende bronnen:

·
het branden van kalksteen of dolomiet in de grondstof;
·
kalksteen voor het reduceren van luchtverontreinigende stoffen;
·
conventionele fossiele brandstoffen voor ovens;
·
alternatieve brandstoffen en grondstoffen voor ovens op fossiele basis;
·
biobrandstoffen voor ovens zoals biomassa-afval;
·
overige brandstoffen;
·
organisch materiaal in de grondstof klei;
·
toeslagmaterialen ter bevordering van poreusheid, zoals zaagsel of polystyrol;
·
rookgasreiniging.

9.2.2 Berekening van CO₂-emissies

9.2.2.1 Verbrandingsemissies

Verbrandingsprocessen in CO₂-installaties voor de vervaardiging van keramische producten worden gemonitord en gerapporteerd overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

9.2.2.2 Procesemissies

Tijdens het branden van de grondstof in de oven komt CO₂ vrij en ook bij het neutraliseren van waterstoffluoride, zoutzuur en zwaveldioxide in de rookgassen met behulp van kalksteen of andere carbonaten. CO₂-emissies afkomstig van zowel de ontbinding van carbonaten tijdens het branden als van de rookgasreiniging worden gezien als bestanddeel van de CO₂-emissies van de CO₂-installatie. Deze worden bij de totale CO₂-emissie opgeteld, maar indien mogelijk wel afzonderlijk gerapporteerd. De berekening wordt als volgt uitgevoerd:

CO₂-jaarvracht_totaal [t] = CO₂-emissies_{uitgangsmaterialen} [t] + CO₂-emissies_gasreiniging [t]

9.2.2.2.1 Co₂ afkomstig van uitgangsmaterialen

De hoeveelheid CO₂ afkomstig van carbonaten en van koolstof in andere uitgangsmaterialen wordt berekend op basis van de in het proces omgezette hoeveelheid carbonaten in de grondstof met behulp van rekenmethode A, of op basis van de hoeveelheid alkalioxiden in de vervaardigde keramische producten met behulp van rekenmethode B. De twee methoden worden als gelijkwaardig beschouwd.

Rekenmethode A: carbonaten

De berekening is gebaseerd op de hoeveelheid carbonaat in de uitgangsmaterialen, met inbegrip van de hoeveelheid kalksteen die wordt gebruikt om waterstoffluoride, zoutzuur en zwaveldioxide in de rookgassen te neutraliseren, alsmede op de hoeveelheid koolstof in toeslagmaterialen. Dubbeltelling door het interne hergebruik van stof wordt voorkomen.

De volgende formule wordt toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = (Σ {activiteitsgegevens_carbonaat × emissiefactor} + Σ {activiteitsgegevens_{toeslagmaterialen} × emissiefactor }) × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Activiteitsgegevens_carbonaat is de hoeveelheid [t] caliumcarbonaat (CaCO₃), magnesiumcarbonaat (MgCO₃) of andere alkali- of aardalkalicarbonaten die in het kalenderjaar wordt verwerkt via de grondstoffen zoals kalksteen of dolomiet en het gehalte aan CO₃^2- daarin, alsmede de hoeveelheid [t] koolstofhoudende toeslagmaterialen.

Niveau 1

De massa calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t], alsmede de hoeveelheid [t] koolstofhoudende toeslagmaterialen in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, of de leverancier en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 2,5%. De samenstelling wordt bepaald op grond van de voor de specifieke productcategorie geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De massa calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t], alsmede de hoeveelheid [t] koolstofhoudende toeslagmaterialen in de uitgangsmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, of de leverancier en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 1,0%. De samenstelling wordt bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Carbonaten

De stoichiometrische verhoudingen van carbonaten in uitgangsmaterialen en eindmaterialen zijn weergegeven in de onderstaande tabel 1.

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃

0,440

MgCO₃

0,522

Algemeen:

X_Y(CO₃)_Z

Emissiefactor =

[M_CO2] / {Y x [M_x] + Z x [M_CO3^2-]}

X = alkali- of aardalkalimetaal

M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol]

M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol]

M_CO3- = molecuulgewicht van CO₃^2- = 60 [g/mol]

Y = stoichiometrische coëfficiënt van X

= 1 (voor aardalkalimetalen)

= 2 (voor alkalimetalen)

Z = stoichiometrische coëfficiënt van CO₃^2- = 1

Deze waarden moeten worden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in de toegepaste carbonaten.

Toeslagmaterialen

De specifieke emissiefactoren worden bepaald op basis van bijlage V bij deze regeling.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Rekenmethode B: alkalioxiden

De hoeveelheid CO₂ die bij het branden uit carbonaten vrijkomt, wordt berekend op basis van de hoeveelheid vervaardigde keramische producten en het gehalte aan calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden in de keramische producten (activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN}). De emissiefactor wordt bijgesteld voor het gehalte aan reeds gebrand calcium, magnesium of andere alkali- of aardalkalioxiden die de oven in gaan (activiteitsgegevens_{O UITGANGSMATERIALEN}), zoals alternatieve brandstoffen en grondstoffen met een relevant gehalte aan calciumoxide of magnesiumoxide. CO₂-emissies ten gevolge van de reductie van waterstoffluoride, zoutzuur of zwaveldioxide worden berekend op basis van het uitgangsmateriaal carbonaat volgens rekenmethode A.

Voor de berekening wordt de volgende formule toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = Σ {((activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{O UITGANGSMATERIALEN}) × emissiefactor × conversiefactor)} + (CO₂-emissies van HF-, HCl- of SO₂-reductie)

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De term ‘activiteitsgegevens_{O EINDMATERIALEN} – activiteitsgegevens_{O UITGANGS-MATERIALEN}’ geeft de totale hoeveelheid [t] calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden weer die tijdens het kalenderjaar uit de bijbehorende carbonaten worden omgezet.

Niveau 1

De massa calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t] in de uitgangsmaterialen en eindmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 2,5%. De samenstelling wordt bepaald op grond van de voor de samenstelling van desbetreffende producttypen en grondstoffen geldende industriële praktijk.

Niveau 2

De massa van calciumoxide, magnesiumoxide of andere alkali- of aardalkalioxiden [t] in de uitgangsmaterialen en eindmaterialen tijdens het kalenderjaar wordt bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, en vertoont een maximale toelaatbare meetonzekerheid van 1,0%. De samenstelling wordt bepaald overeenkomstig bijlage V bij deze regeling.

b) Emissiefactor

Niveau 1

Er moeten stoichiometrische verhoudingen van oxiden in uitgangsmaterialen en eindmaterialen van het proces worden toegepast als bedoeld in de onderstaande tabel 2.

Tabel 2. Stoichiometrische emissiefactoren

CaO

0,785

MgO

1,092

Algemeen:

X_Y(O)_Z

Emissiefactor =

[M_CO2] / {Y x [M_x] + Z x [M_O]}

X = alkali- of aardalkalimetaal

M_x = molecuulgewicht van X [in g/mol]

M_CO2 = molecuulgewicht van CO₂ = 44 [g/mol]

M_O = molecuulgewicht van O = 16 [g/mol]

Y = stoichiometrische coëfficiënt van X

= 1 (voor aardalkalimetalen)

= 2 (voor alkalimetalen)

Z = stoichiometrische coëfficiënt van O = 1

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

9.2.2.2.2 Co₂ afkomstig van rookgasreiniging

De hoeveelheid CO₂ die vrijkomt uit rookgasreiniging wordt berekend op basis van de hoeveelheid calciumcarbonaat-uitgangsmateriaal.

Voor de berekening moet de volgende formule worden toegepast:

CO₂-jaarvracht [t CO₂] = activiteitsgegevens × emissiefactor × conversiefactor

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

Niveau 1

De hoeveelheid [t] tijdens het kalenderjaar gebruikt droog calciumcarbonaat, wordt bepaald door weging door de degene die een inrichting drijft, of leverancier, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 2

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen van calciumcarbonaat worden weergegeven in tabel 1, bedoeld in paragraaf 9.2.2.2.1 van deze bijlage.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Hoofdstuk

II.10

Eisen voor installaties voor de vervaardiging van pulp, papier en karton

Dit hoofdstuk is van toepassing op installaties voor de vervaardiging van pulp, papieren en karton als bedoeld in de bijlage, categorie 4, onder 4.1 en 4.2, bij het besluit.

§

10.1 Grenzen en volledigheid

Indien uit de CO₂-installatie CO₂ wordt overgedragen dat afkomstig is van fossiele brandstoffen, zoals naar een nabijgelegen CO₂-installatie met precipitatie van calciumcarbonaat (PCC), mogen deze afgevoerde materialen niet in de CO₂-emissies van de CO₂-installatie worden meegeteld.

§

10.2 Bepaling van CO₂-emissies

10.2.1 Bronnen van CO₂-emissies

De processen in pulp- en papierfabrieken van waaruit CO₂-emissies kunnen plaatsvinden, zijn onder andere:

·
krachtketels, gasturbines en andere verbrandingstoestellen die stoom of elektriciteit voor de fabriek opwekken;
·
terugwininstallaties en andere toestellen waarin residuloog wordt verbrand;
·
verbrandingsovens;
·
kalk- en gloeiovens;
·
rookgasreiniging;
·
met gas of andere fossiele brandstoffen gestookte drogers zoals infrarooddrogers.

10.2.2 Berekening van CO₂-emissies

10.2.2.1 Verbrandingsemissies

CO₂-emissies van verbrandingsprocessen die plaatsvinden in pulp- en papierfabrieken, worden gemonitord overeenkomstig hoofdstuk II.1 van deze bijlage.

10.2.2.2 Procesemissies

CO₂-emissies worden veroorzaakt door het gebruik van carbonaten als aanvullende chemicaliën voor de vervaardiging van pulp. Hoewel verliezen van natrium en calcium uit de terugwininstallatie en uit de basische ontsluiting van vezels gewoonlijk worden aangevuld met andere chemicaliën dan carbonaten, worden er soms toch kleine hoeveelheden calciumcarbonaat (CaCO₃) en natriumcarbonaat (Na₂CO₃) toegepast, die CO₂-emissies tot gevolg hebben. De koolstof in deze chemische stoffen is gewoonlijk van fossiele oorsprong, maar kan soms uit biomassa zijn gewonnen zoals wanneer natriumcarbonaat (Na₂CO₃) wordt gekocht die afkomstig is van semi-chemische procédés op basis van soda.

Er wordt van uitgegaan dat de koolstof in deze chemicaliën als CO₂ uit de kalkoven of terugwininstallatie vrijkomt. Bij de bepaling van deze CO₂-emissies wordt aangenomen dat alle koolstof in het calciumcarbonaat (CaCO₃) en natriumcarbonaat (Na₂CO₃) die in de terugwininstallatie en bij de basische ontsluiting van vezels wordt gebruikt, in de atmosfeer wordt uitgestoten.

Aangezien er bij de basische ontsluiting van vezels verliezen tijdens het proces optreden, wordt er calcium aangevuld, meestal in de vorm van calciumcarbonaat.

CO₂-emissies worden als volgt berekend:

CO₂-jaarvracht = Σ {(activiteitsgegevens_carbonaat × emissiefactor × conversiefactor)}

waarbij:

a) Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevens_carbonaat geven de hoeveelheden weer van in het proces gebruikte calciumcarbonaat (CaCO₃) en natriumcarbonaat (Na₂CO₃).

Niveau 1

De hoeveelheden [t] van de in het proces gebruikte calciumcarbonaat (CaCO₃) en natriumcarbonaat (Na₂CO₃) worden bepaald door weging door degene die een inrichting drijft, of leverancier, met een maximale toelaatbare meetonzekerheid van minder dan 2,5%.

Niveau 2

b) Emissiefactor

Niveau 1

De stoichiometrische verhoudingen [t _CO2/t _CaCO3] en [t _CO2/t _Na2CO3] voor carbonaten die niet van biomassa afkomstig zijn, worden weergegeven in tabel 1. Uit biomassa afkomstige carbonaten worden gewogen met een emissiefactor 0 [t CO₂ / t carbonaat].

Tabel 1. Stoichiometrische emissiefactoren

CaCO₃ als aanvullend materiaal voor de pulpfabricage	0,440
Na₂CO₃ als aanvullend materiaal voor de pulpfabricage	0,415
CaCO₃ afkomstig van biomassa	0,0
Na₂CO₃ afkomstig van biomassa	0,0

Deze waarden worden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in de toegepaste carbonaten.

c) Conversiefactor

Niveau 1

De conversiefactor bedraagt 1,0.

Bijlage

IV

Indeling in niveaus

Deze bijlage behoort bij de artikelen 4, onder a, en 10, derde lid, van de regeling.

Klasse A: totale jaarvracht ≤ 50 kton

Klasse B: 50 kton < totale jaarvracht ≤ 500 kton

Klasse C: totale jaarvracht > 500 kton

II.1: Verbranding
Verbranding (gasvormige en vloeibare brandstoffen)	2a/2b	3a/3b	4a/4b	2	2	3	2a/2b	2a/2b	3	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Verbranding (vaste brandstoffen)	1	2a/2b	3a/3b	2	3	3	2a/2b	3	3	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Affakkelen	2	3	3	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Gasreiniging	Carbonaat	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
	Gips	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.2: Raffinaderijen
Massabalans	4	4	4	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Katalytische-krakerregeneratie	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Cokers	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Waterstofproductie	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
II.3: Cokesovens
Massabalans	3	3	3	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Brandstof als uitgangsmateriaal	2	2	3	2	2	3	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
II.4: Roosten en sinteren van metaalerts
Massabalans	2	2	3	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Carbonaatverbruik	1	1	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.5: Ruwijzer en staal
Massabalans	2	2	3	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Brandstof als uitgangsmateriaal	2	2	3	2	2	3	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.a	n.a	n.a
II.6: Cement
Carbonaten	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Productie van klinker	1	2a/2b	2a/2b	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Cementovenstof	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.7: Kalk
Carbonaten	1	1	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Alkalioxiden	1	1	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.8: Glas
Carbonaten	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Alkalioxiden	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.9: Keramische producten
Carbonaten	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Alkalioxiden	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
Gasreiniging	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1
II.10: Pulp en papier
Standaardmethode	1	2	2	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	1	1	1

Bijlage

VI

Referentiewaarden emissiefactoren

Deze bijlage behoort bij de artikelen 8, eerste lid van de regeling.

	A. Liquid Fossil – Primary Fuels
Ruwe aardolie	Crude oil	kg	42,7	73,3
Orimulsion	Orimulsion	kg	27,5	80,7
Aardgascondensaat	Natural Gas Liquids	kg	44,0	63,1
	Secundary Fuels/ Products
Motorbenzine	Gasoline	kg	44,0	72,0
Kerosine luchtvaart	Jet Kerosene	kg	43,5	71,5
Petroleum	Other Kerosene	kg	43,1	71,9
Leisteenolie	Shale oil	kg	9,4	73,3
Lichte olie	Gas/ Diesel oil	kg	42,5	73,0
Zware olie	Residual Fuel oil	kg	41,0	77,3
LPG	LPG	kg	46,0	63,0
Ethaan	Ethane	kg	45,2	61,6
Nafta’s	Naphtha	kg	44,0	73,3
Bitumen	Bitumen	kg	41,9	80,7
Smeerolieën	Lubricants	kg	41,4	73,3
Petroleumcokes	Petroleum Coke	kg	35,2	100,8
Raffinaderij grondstoffen	Refinery Feedstocks	kg	44,8	73,3
Raffinaderijgas	Refinery Gas	kg	45,2	66,7
Chemisch restgas	Chemical Waste Gas	kg	45,2	66,7
Overige olieën	Other Oil	kg	40,2	73,3
	B. Solid Fossil – Primary Fuels
Antraciet	Anthracite	kg	26,6	98,3
Cokeskolen	Coking Coal	kg	28,7	94,0
Cokeskolen (cokeovens)	Cokingcoal (used in coke ovens)	kg	28,7	95,4
Cokeskolen (basismetaal)	Cokingcoal (used in blast furnaces)	kg	28,7	89,8
(Overige bitumineuze) steenkool	Other Bit.Coal	kg	29,3	94,5
Sub-bitumineuze kool	Sub-bit. Coal	kg	20,7	96,1
Bruinkool	Lignite	kg	20,0	101,2
Bitumineuze Leisteen	Oil Shale	kg	36,0	106,7
Turf	Peat	kg	10,8	106,0
	Solid Fossil, Secundary Fuels
Steenkoolbriketten en bruinkoolbriketten	BKB & Patent Fuel	kg	23,5	94,6
Cokesoven/ gascokes	Coke Oven/Gas Coke	kg	28,5	111,9
Cokesovengas	Coke oven gas	MJ	1,0	41,2
Hoogovengas	Blast Furnace Gas	MJ	1,0	247,4
Oxystaalovengas	Oxy Gas	MJ	1,0	191,9
Fosforovengas	Fosfor Gas	Nm³	11,55	149,5
	C. Gaseous Fossil Fuels
Aardgas	Natural Gas(dry)	Nm³ ae	31,65	56,1
Koolmonoxide	Carbon Monoxide	Nm³	12,6	155,2
Methaan	Methane	Nm³	35,9	54,9
Waterstof	Hydrogen	Nm³	10,8	0,0
	Biomass
Biomassa vast	Solid Biomass	kg	15,1	0,0
Biomassa vloeibaar	Liquid Biomass	kg	39,4	0,0
Biomassa gasvormig	Gas Biomass	Nm³	21,8	0,0
RWZI biogas	Wastewater Bio gas	Nm³	23,3	0,0
Stortgas	Landfill gas	Nm³	19,5	0,0
Industrieel Fermentatiegas	Industrial Organic Waste Gas	Nm³	23,3	0,0
	D Other fuels
Afval (niet biogeen)	Waste (not biogenic)	kg	34,4	73,6

Bijlage

VII

Lijst van CO₂-neutrale biomassa

Deze bijlage behoort bij artikel 2, onder f, van deze regeling.

Deze lijst bevat een aantal stoffen die voor de toepassing van deze eisen in ieder geval als biomassa worden beschouwd en worden gewogen met een emissiefactor 0 [t CO₂/TJ of t of m³].

1. Planten en delen van planten, onder andere:

·
stro;
·
hooi en gras;
·
bladeren, hout, wortels, boomstronken, bast;
·
gewassen, bijvoorbeeld maïs en triticale.

2. Biomassa-afval, producten en bijproducten, onder andere:

·
Industrieel afvalhout (afval van houtbewerking en van de houtverwerkende industrie);
·
Gebruikt hout (gebruikte producten van hout, houten bouwmaterialen) alsmede producten en bijproducten van de houtverwerking;
·
Afvalstoffen op houtbasis uit de cellulose- en papierindustrie, bijvoorbeeld zwart afvalloog;
·
Bosbouwafval;
·
Diermeel, vismeel en meel van levensmiddelenresten, vet, olie en talg;
·
Primaire reststoffen uit de levensmiddelen- en drankenindustrie;
·
Dierlijke meststoffen;
·
Plantenresten uit de landbouw;
·
Zuiveringsslib;
·
Biogas dat is ontstaan door vertering, vergisting of vergassing van biomassa;
·
Havenslib en andere baggersoorten en sedimenten van waterbodems;
·
Stortgas.

3. Biomassafracties van gemengde materialen, onder andere:

·
De biomassafractie van wrakgoed uit het beheer van oppervlaktewater;
·
De biomassafractie van gemengde reststoffen van de levensmiddelen- en drankenindustrie;
·
De biomassafractie van samengestelde producten die hout bevatten;
·
De biomassafractie van textiele afvalstoffen;
·
De biomassafractie van papier, karton en bordpapier;
·
De biomassafractie van huishoudelijke en industriële afvalstoffen;
·
De biomassafractie van verwerkte huishoudelijke en industriële afvalstoffen.

4. Brandstoffen waarvan de bestanddelen en tussenproducten geheel uit biomassa zijn bereid, onder andere:

·
Bio-ethanol;
·
Biodiesel;
·
Veretherde bioethanol;
·
Biomethanol;
·
Biodimethylether.

5. Bio-olie (brandstof uit pyrolyse-olie) en biogas.

Bijlage

VIII

Rapportagemodellen

Deze bijlage behoort bij artikel 34 van de regeling.

Hoofdstuk

VIII.1

Algemene gegevens van de inrichting voor CO₂

1.	Naam van het moederbedrijf
2.	Naam van het dochterbedrijf
3.	Degene die de inrichting drijft
4.	Inrichting:
4.1	Naam
4.2	Registratienummer van de vergunning¹ Het registratienummer wordt door de bevoegde autoriteit toegekend in de loop van de vergunningsprocedure.
4.3	Rapportage in het kader van het EPER vereist²Rapportage conform Beschikking nr. 2000/479/EG van de Commissie van 17 juli 2000 inzake de totstandbrenging van een Europees emissieregister van verontreinigende stoffen (EPER) overeenkomstig artikel 15 van Richtlijn 96/61/EG van de Raad inzake geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging?	Ja/nee
4.4	EPER-registratienummer³ Alleen in te vullen wanneer in het kader van het EPER over de installatie moet worden gerapporteerd en er in het kader van de vergunning voor de installatie niet meer dan één EPER-activiteit plaatsvindt. Deze informatie is niet verplicht en wordt gebruikt voor aanvullende identificatie naast de opgave van naam en adres.
4.5	Adres, postadres, postcode en plaats van vestiging, land
4.6	Algemeen telefoonnummer
4.7	Coördinaten van de locatie

5.	Contactpersoon binnen inrichting:
5.1	Naam
5.2	Adres/woonplaats/postcode/land
5.3	Telefoon
5.4	Fax
5.5	e-mail

6.	Kalenderjaar waarop het emissieverslag betrekking heeft:
7.	Type van de in de CO₂-installaties binnen de inrichting uitgevoerde activiteiten volgens de bij het besluit behorende bijlage⁴Bijvoorbeeld ‘Olieraffinaderijen’.
CO₂-installatie 1 met activiteit 1
CO₂-installatie 2 met activiteit 2
CO₂-installatie N met activiteit N
8.	Opgave van veranderingen in de inrichting die relevant zijn voor het emissieverslag: Opgave van: a. de uitbreidingen en de veranderingen van de inrichting en de veranderingen van de werking daarvan die hebben plaatsgevonden; b. de veranderingen van het monitoringsprotocol die hebben plaatsgevonden; c. de gevallen waarin van het monitoringsprotocol is afgeweken, de redenen daarvoor en de wijze waarop het meten en registreren van de CO₂-emissies in die gevallen heeft plaatsgevonden

Hoofdstuk

VIII.2

Overzicht van activiteiten en CO₂-emissies (ten behoeve van CO₂)

Categorie volgens het IPCC-rapportageformaat¹Bijvoorbeeld ‘1. Industriële Processen, A. Minerale producten, 1. Bereiding van kalk’.
IPPC-code van EPER-categorie
Gebruikte methode? ‘Berekening’ of ‘meting’ als bedoeld in artikel 6, eerste lid en tweede lid, van de regeling
Onzekerheid (bepaald bij de methode ‘meting’)²Alleen in te vullen wanneer de emissies door meting zijn bepaald.
Nauwkeurigheidsniveaus als bedoeld in artikel 10, 11 en 12 van de regeling gewijzigd? Ja of nee^*Indien met ‘ja’ beantwoord wordt bij de opgave van de veranderingen en tijdelijke afwijkingen als bedoeld onder punt 8 van bijlage VIII, hoofdstuk VIII.1 vermeld:–Welke verandering of tijdelijke afwijking is doorgevoerd?–Reden van deze verandering of tijdelijke afwijking–Datum van ingang van de verandering of tijdelijke afwijking–Datum van beëindiging van de verandering of tijdelijke afwijking
CO₂-emissie	ton CO₂
Memo posten:
Overgedragen CO₂ als bedoeld in artikel 13 van de regeling – hoeveelheid overgedragen – hoeveelheid materiaal	ton CO₂
Biomassa benut voor verbranding	TJ
Biomassa benut in processen	ton of m³
CO₂-emissies uit biomassa³ Alleen in te vullen wanneer de emissies door meting zijn bepaald.	ton CO₂
CO₂-emissie door discontinue fakkellen	ton CO₂

Hoofdstuk

VIII.3

Verbrandingsemissies van CO₂ (berekening)

CO₂-installatie met activiteit N
Type activiteit volgens de bij het besluit behorende bijlage:
Beschrijving van de activiteit:
Fossiele brandstoffen
Brandstof 1
Fossiele brandstof
Type brandstof:
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
		TJ
	Emissiefactor	t CO₂/ TJ
	Oxidatiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂
Brandstof N
Fossiele brandstof
Type brandstof:
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
		TJ
	Emissiefactor	t CO₂/ TJ
	Oxidatiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂

Biomassa en gemengde brandstoffen ¹ Bij gebruik van afvalstoffen: classificatie van de afvalstoffen volgens de ‘Europese lijst van afvalstoffen’ met opgave van de bijbehorende zescijferige code
Brandstof M
Biomassa/gemengde brandstoffen
Type brandstof:
Biomassafractie (0–100% van het koolstofgehalte):
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
		TJ
	Emissiefactor	t CO₂/ TJ
	Oxidatiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂

Totale activiteit

Totale CO₂-emissies (t CO₂) ² Is gelijk aan de totale emissies vanuit fossiele brandstoffen en de fossiele fractie van gemengde brandstoffen.
Totale energieverbruik (TJ)
Totale benutte biomassa (TJ) ³ Is gelijk aan de energie-inhoud van zuivere biomassa en de biomassafractie van gemengde brandstoffen.

Hoofdstuk

VIII.4

Procesemissies van CO₂ (berekening)

CO₂-installatie met activiteit N
Type activiteit volgens de bij het besluit behorende bijlage:
Beschrijving van de activiteit:
Processen uitsluitend op grond van fossiel uitgangsmateriaal
Proces 1
Type proces:
Beschrijving van activiteitsgegevens:
Rekenmethode voor toegepast niveau (alleen indien dit in de regeling en de bijlagen is aangegeven):
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
	Emissiefactor	t CO₂/ t of t CO₂/m³
	Conversiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂

Proces N
Type proces:
Beschrijving van activiteitsgegevens
Rekenmethode voor toegepast niveau (alleen indien dit in de regeling en de bijlagen is aangegeven):
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
	Emissiefactor	t CO₂/ t of t CO₂/m³
	Conversiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂
Processen op grond van biomassa/gemengd uitgangsmateriaal
Proces M
Beschrijving van het proces:
Beschrijving van uitgangsmateriaal:
Biomassafractie (% van het koolstofgehalte):
Rekenmethode voor toegepast niveau (alleen indien dit in de regeling en de bijlagen is aangegeven):
		Eenheid	Gegevens	Toegepast niveau
	Activiteitsgegevens	t of m³
	Emissiefactor	t CO₂/ t of t CO₂/m³
	Conversiefactor	%
	Totale CO₂-emissies	t CO₂

Totale activiteit

Totale CO₂-emissies	(t CO₂)
Totale benutte biomassa	(t of m³)

Bijlage

IX

Categorieën voor de rapportage

Deze bijlage behoort bij artikel 33, onder b, van de regeling.

CO₂-emissies worden gerapporteerd volgens de categorieën van het IPCC-rapportageformaat en de IPPC-code van bijlage A3 van de Beschikking 2000/479/EG van de Commissie van 17 juli 2000 inzake de totstandbrenging van een Europees emissieregister van verontreinigende stoffen (EPER) overeenkomstig artikel 15 van Richtlijn 96/61/EG van de Raad inzake geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging, bedoeld in hoofdstuk IX.2 van deze bijlage. De specifieke categorieën van beide rapportageformaten worden hieronder gegeven. Wanneer een activiteit kan worden ingedeeld in twee of meer categorieën, geeft de gekozen indeling het hoofddoel van de activiteit weer.

Hoofdstuk

IX.1

ipcc-rapportageformaat

Onderstaande tabel is een uittreksel van het gemeenschappelijke rapportageformaat (CRF) dat deel uitmaakt van de rapportagerichtsnoeren van het VN-Raamverdrag inzake klimaatverandering (UNFCCC) voor de jaarlijkse inventarisatie. In dit gemeenschappelijke rapportageformaat worden de CO₂-emissies ingedeeld in zeven hoofdcategorieën:

•
Energie;
•
Industriële processen;
•
Gebruik van oplosmiddelen en andere producten;
•
Landbouw;
•
Veranderingen in landgebruik en bosbouw;
•
Afvalstoffen;
•
Overige.

De categorieën 1, 2 en 6 van de volgende tabel worden hieronder met bijbehorende subcategorieën weergegeven:

1. SECTORIEEL VERSLAG (ENERGIE)

A. Activiteiten inzake de verbranding van brandstoffen (sectoriële aanpak)

1. Energie-industrieën

a. Opwekking van elektriciteit en warmte als nutsvoorzieningen

b. Aardolieraffinaderijen

c. Bereiding van vaste brandstoffen en overige energie-industrieën

2. Fabrieksnijverheid en de bouw

a. IJzer en staal

b. Non-ferrometalen

c. Chemicaliën

d. Pulp, papier en drukkerijwezen

e. Levensmiddelen, dranken en tabak

f. Overige (s.v.p. nader aangeven)

4. Overige sectoren

a. Commercieel/institutioneel

b. Huisvesting

c. Landbouw/bosbouw/visserij

5. Overige (s.v.p. nader aangeven) ⁽¹⁾

a. Stationair

b. Mobiel

B. Vluchtige emissies uit brandstoffen

1. Vaste brandstoffen

a. Steenkolenmijnbouw

b. Transformatie van vaste brandstoffen

c. Overige (s.v.p. nader aangeven)

2. Olie en aardgas

a. Olie

b. Aardgas

c. Ontluchten en affakkelen

Ontluchten

Affakkelen

d. Overige (s.v.p. nader aangeven)

2. SECTORIEEL VERSLAG (INDUSTRIËLE PROCESSEN)

A. Minerale producten

1. Bereiding van cement

2. Bereiding van kalk

3. Gebruik van kalksteen en dolomiet

4. Productie en gebruik van gegloeide soda

5. Asfaltdakbedekking

6. Wegverharding met asfalt

7. Overige (s.v.p. nader aangeven)

B. Chemische industrie

1. Bereiding van ammonia

2. Bereiding van salpeterzuur

3. Bereiding van adipinezuur

4. Bereiding van carbid

5. Overige (s.v.p. nader aangeven)

C. Metaalproductie

1. Vervaardiging van ijzer en staal

2. Vervaardiging van ijzerlegeringen

3. Vervaardiging van aluminium

4. SF6 gebruikt in aluminium- en magnesiumovens

5. Overige (s.v.p. nader aangeven)

Posten ‘PM’

CO₂-emissies uit biomassa

Hoofdstuk

IX.2

Codes van de IPPC-broncategorieën overeenkomstig de EPER-beschikking

Onderstaande tabel is een uittreksel van bijlage A3 van Beschikking nr. 2000/479/EG van de Commissie van 17 juli 2000 inzake de totstandbrenging van een Europees emissieregister van verontreinigende stoffen (EPER) overeenkomstig artikel 15 van Richtlijn 96/61/EG van de Raad inzake geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging.

1.	Energieactiviteiten
1.1	Verbrandingsinstallaties > 50 MW
1.2	Raffinaderijen, olie en gas
1.3	Cokesovens
1.4	Installaties voor het vergassen en vloeibaar maken van steenkool
2.	Productie en verwerking van metalen
2.1./2.2./2.3./2.4./2.5./2.6.	Metaalindustrie en roost- en sinterinstallaties voor metaalerts; installaties voor de vervaardiging van ferro- en non-ferrometalen
3.	Minerale industrie
3.1./3.3./3.4. /3.5	Installaties voor de bereiding van cementklinker (> 500 t/dag), kalk (> 50 t/dag), glas (> 20 t/dag), minerale stoffen (> 20 t/dag) of keramische producten (> 75 t/dag)
3.2	Installaties voor de productie van asbest en asbestproducten
4	Chemische industrie en chemische installaties voor de productie van
4.1	Organisch-chemische basisproducten
4.2/4.3	Anorganisch-chemische basisproducten of meststoffen
4.4/4.6	Biociden en explosieven
4.5	Farmaceutische producten
5	Afvalbeheer
5.1/5.2	Installaties voor de verwijdering of terugwinning van gevaarlijk afval (> 10 t/dag) of stedelijk afval (> 3 t/uur)
5.3/5.4	Installaties voor de verwijdering van ongevaarlijk afval (> 50 t/dag) en stortplaatsen (> 10 t/dag)
6.	Overige activiteiten van bijlage I
6.1	Industriële installaties voor de vervaardiging van pulp uit hout of andere vezelstoffen en de vervaardiging van papier of karton (> 20 t/dag)
6.2	Installaties voor de voorbehandeling van vezels of textiel (> 10 t/dag)
6.3	Installaties voor het looien van huiden (> 12 t/dag)
6.4	Abattoirs (> 50 t/dag), installaties voor de productie van melk (> 200 t/dag), andere dierlijke grondstoffen (> 75 t/dag) of plantaardige grondstoffen (> 300 t/dag)
6.5	Installaties voor de destructie of recycling van kadavers en dierlijk afval (> 10 t/dag)
6.6	Installaties voor pluimvee (> 40.000), mestvarkens (> 2.000) of zeugen (> 750)
6.7	Installaties voor oppervlaktebehandeling of producten waarin organische oplosmiddelen worden gebruikt (> 200 t/jaar)
6.8	Installaties voor de productie van koolstof of grafiet